سالن زیبای غرب تهران

سالن زیبای غرب تهران سپس با قدم‌های سریع به سمت برآمدگی نزدیک که از آنجا دید بهتری داشت، قدم برداشت و دوباره با دقت و طولانی نگاه سالن آرایشگاه در تهران کرد. سپس به مسیری که دیگران قبلاً در آن جمع شده بودند، برگشت و از ته دل به کشور و هر چه در آن انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود لعنت فرستاد. «نه خانه‌ای سالن آرایش و زیبایی هست، نه کرال و نه هیچ چیز لعنتی‌ای. هشت ساعت از شروع سفر دو مایلی‌مان می‌گذرد و من از همان اول می‌دانستم که گول خورده‌ایم. اگر چوکی ویلسون چیزی می‌دانست، خودش می‌آمد و به تو نمی‌گفت .» او با اخم به یکی از اعضای جوان‌تر گروه نگاه کرد.

سالن زیبایی : که کنار ساقه‌ی علفی ایستاده بود و به دره‌های کروکودیل و هلامبانیاتی نگاه می‌کرد. دیگری پرسید: «پسر سوازی چی گفت؟» و بی‌درنگ رویش را به سمت جوانک به عنوان قربانیِ بی‌دردسر برگرداند. جوان‌تر با خوشرویی پاسخ داد: «او گفت که ایندونای سفید در ماکونچوا، نزدیک اولین آبی که از صخره سفید بیرون می‌آمد، قرار داشت.» رهبر گله با غرولند گفت: «ماکونچوا! طولش بیست مایله! کل این رشته‌کوه لعنتی ماکونچوا هست. از هر احمقی انتظار می‌رود این را بداند.» «بله، برای همین پیشنهاد توضیح ندادم.» جوان‌تر گفت.

سالن زیبای غرب تهران

این حمله مورد توجه قرار نگرفت و در حالی که یک سخنرانی عمومی در حال انجام بود، آخرین سخنران به همان نقطه‌ای رفت که رهبر از آنجا کشور را تماشا می‌کرد. او کافرها، زبان و عاداتشان را می‌شناخت و می‌توانست چهره‌ی آن کشور و همچنین خود سیاه‌پوستان را بخواند، بنابراین وقتی صحبت می‌کرد به حرفش گوش می‌دادند، اگرچه او جوان‌ترین عضو گروه بود، و وقتی چند دقیقه بعد، با این جمله که «یک قرقگاه دام در همین نزدیکی‌ها بود و بهتر بهترین سالن زیبایی در تهران است به آنجا بروند و راه را بپرسند» صحبت را قطع کرد.

همه با هم گفتند «کجا؟» و رهبر با ناباوری گفت «لعنتی اگر بتوانم ببینمش!» جوان دوباره پاسخ داد: «من هم نمی‌توانم، اما به هر حال آنجاست.» «از کجا می‌دانی؟» او گفت: «نگاه کن،» و به سراشیبی‌ای که حدود یک مایل دورتر بود اشاره کرد. «خب، به چی نگاه کن؟» «اون لکه قرمز رو اونجا نمی‌بینی؟» «چی، اون دونگاهای خیس شده؟» «نه دونگاها – ردپای گاو. اونا مال آبخوری هستن. اونجا حتماً صخره سفیده، و من حدس می‌زنم که خونه باید پشت اون همه درخت باشه.» آنها به راه خود ادامه دادند تا به درختان رسیدند و توانستند خانه کوچک سنگی ناهموار را از میان بخش باریک‌تری از بوته‌زار ببینند.

و در آنجا مدتی منتظر ماندند تا مشورت کنند. سرانجام تصمیم گرفته سالن زیبایی در تهران شد که همه با هم بالا بروند، اما به کسی که به نظر می‌رسید رهبرشان باشد، به عنوان سخنگو نگاه کردند. او در مقابل گفت: «اگر اصلاً سفیدپوست باشد، از ما غذا دریغ نمی‌کند؛ اما همین است. می‌گویند او از باندین پیر سفیدپوست‌تر نیست، از دیدن سفیدپوستان متنفر است و تا جایی که می‌تواند از آنها دوری می‌کند. او آنقدر در میان سیاه‌پوستان لعنتی بوده که خودش هم یکی از آنهاست.» آنها از مسیر خانه عبور کردند.

سالن زیبای غرب تهران شش نفر از گروه در پایین منتظر ماندند تا رهبر گروه از پله‌های سکوی گلی بالا برود. مردی قدبلند با ریش بلند قهوه‌ای از درگاه باز بیرون آمد و به استقبالش آمد.

غرب تهران

تمام گروه با کم و بیش تشریفات و البته با نشان دادن ادب و نزاکتی بیش از آنچه که در میانشان مرسوم بود، «عصر بخیر» گفتند؛ اما مرد فقط دستانش را به راحتی در جیب‌های کت سبکش فرو برد و با نگاهی انتقادی و نه چندان دوستانه به رهبر گروه نگریست و دیگران را نادیده گرفت. سرپرست شروع کرد: «ما اینجا مشغول اکتشاف هستیم و فکر کردیم همین الان بیاییم و شما را پیدا کنیم.» از آنجا که هیچ پاسخی به این گفته داده نشد، حتی تغییری در نگاهش یا تکانی در عضلاتش که بتوان آن را به منزله‌ی تصدیق گفته‌اش دانست.

گوینده به سرعت و با خونسردی کمتری ادامه داد: «کاکاسیاه‌ها به ما گفتند که شما اینجا می‌گردید، و چون تنها مرد سفیدپوست این اطراف هستید، ما هم آمدیم ببینیم چه خبر بهترین سالن زیبایی در تهران است، و آیا شانسی برای اصلاح وضعیت سالن آرایش و زیبایی هست، و در مورد مجوزها و آب و این چیزها.» صاحبخانه همچنان بی‌حرکت و در سکوت به گوینده نگاه می‌کرد. گوینده، وقتی دعوت برای مکث دوم را نپذیرفت، سرخ شد و با کنار گذاشتن روش قبلی، با لحنی کوتاه پرسید: «می‌توانید به ما غذا بفروشید؟ مرغ یا آرد له شده یا هر چیز دیگری.

ما نیمه‌جان روی تپه‌های لعنتی شما قدم می‌زنیم و من برای خودم و رفقایم غذا می‌خواهم. ما به اندازه کافی پایین هستیم، اما فکر می‌کنیم که باید برای آنچه به دست می‌آوریم، پول بدهیم. ما ولگرد نیستیم!» به نظر نمی‌رسید که مرد متوجه این لحن خصمانه شده باشد، همانطور که لحن آشتی‌جویانه‌ی قبلی را هم حس نمی‌کرد؛ اما پس از یک مکث مرگبار دیگر، با صدایی آرام و واضح پرسید: «اسمت؟» دیگری گفت: «بانکرپیت.» کم‌رنگ‌ترین رد لبخندی چهره‌ی مرد را روشن کرد و آرام گفت: «آه، اچ . بنکرپیت» – و برای اولین بار به بقیه‌ی گروه نگاه کرد – « و بیست و نه نفر دیگر !» برگشت و آرام آرام وارد خانه سالن زیبایی در تهران شد و در را پشت سرش بست.

بنکرپیت به سختی توانست بگوید: «خب، لعنت به من!» گروه، خسته و گرسنه، راه خود را کج کردند و در سکوت به سمت انبوه درختان نزدیک جویبار پایین خانه رفتند. در آن نزدیکی آب دیگری نبود، بنابراین آنها شب را در آنجا اردو زدند. هوا تاریک بود. گهگاه درخشش آتش، حلقه‌ی چهره‌های عبوس را روشن می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد. چیزی برای خوردن یا آشامیدن وجود نداشت.

سالن زیبای غرب تهران بنابراین آنها با هم‌آوایی یکنواختی از نفرین به یاغی که به هم‌نوع خود پشت کرده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، آرام گرفته بودند. هر یک سهم خود را از دشنام‌های تلخ و بی‌حد و حصر اضافه می‌کردند تا اینکه واژگانشان، هر چقدر هم که جامع بود.