سالن آرایش ابری تهران

سالن آرایش ابری تهران پنج دقیقه به ساعت هفت مانده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود که مربی ما با خونسردی و متانت کامل وارد سالن زیبایی در تهران شد. او عذرخواهی سالن آرایشگاه در تهران کرد، شاید با فکری استادانه، به خاطر نیازی که ما را از جمعش محروم کرده بود. بیست دقیقه بعد، او هم مثل بقیه‌ی ما سرحال و قبراق به نظر می‌رسید. در حالی که باربر هتل داشت وسایل لازم برای انتقال ما به خیابان سنت جیمز را سوت می‌زد، فیتز را کنار دستم دیدم.

سالن زیبایی : با لحنی آرام و بی‌تفاوت گفت: «راستی، ماجرای آن یارو که توی تاکسی دنبالمان آمد را به بقیه گفتی؟» جواب منفی بود. «از این بابت خوشحالم. فکر می‌کنم عاقلانه بهترین سالن زیبایی در تهران است که این کار را نکنی. می‌دانی، ممکن است آنها را نگران کند. و الان دیگر نیازی به نگرانی در مورد او نیست.» «آیا او را از عطر و بویش محروم کرده‌ای؟» فیتز به آرامی گفت: «بله. دیگر از طرف آن ورزشکار مشکلی نخواهیم داشت.» از اینکه کنجکاوی‌ام بیشتر از این در این مورد دخالت کند، خودداری کردم.

سالن آرایش ابری تهران

در پس لحن سرد و صمیمی فیتز، این پیشنهاد نهفته بود که اگر این موضوع را رد کنم، از من تشکر خواهد کرد. با این حال، من هیچ اطلاعی از آنچه بیرون در خیابان اتفاق افتاده بود، نداشتم و مشتاق دانستن آن بودم. یک دقیقه از نیم ساعت گذشته بود که به وارد رسیدیم، اما اومولیگانِ وقت‌شناس از قبل آنجا بود. او از نام الکساندر شادمان بود؛ کک و مک‌هایش زیاد بود و موهای قرمز انبوهی داشت. بینی‌اش از نوع کوتاه بود؛ گوش‌هایش با زاویه قائمه بیرون زده بودند؛ چشمانش سبز روشن بود.

و فکش مربع و بزرگ بود و باشکوه‌ترین و تهاجمی‌ترین حالتی که ذهن انسان می‌تواند تصور کند. از دیدگاه صرفاً زیبایی‌شناسی، الکساندر اومولیگان ممکن است موضوع بحث باشد، اما به اندازه یک بولداگِ جایزه‌دار، پر از «نقاط قوت» بود. به اندازه کاوردیل قدبلند نبود، اما هر ذره از وجودش عضله‌ای محکم بود؛ سینه‌اش گود و باز، دستانش طناب‌پیچ شده بود و چنگش مانند یک سگ شکاری بود. الکساندر اُمولیگان با نهایت صمیمیت با همه دست داد. در حین دست دادن، از شادی محضِ آشنایی، لبخندی از سر تا پا بر لب داشت.

فیتز اولین قربانی او بود و من آخرین قربانی‌اش، اما هر کدام از ما به همان اندازه که با دوستمان اُمولیگان دست می‌دادیم، با یک گیبون هم دست می‌دادیم. آن مرد به طرز وحشتناکی صمیمی بود. طوری دست می‌داد که انگار این کار، کار تمام کسانی است که در دنیا بیشتر از همه دوست دارد انجام دهد. شام تحسین‌برانگیز بود. چه به خاطر زور و الگویی بود، چه به خاطر حضور جذاب الکساندر او’مولیگان، نمی‌توانم بگویم، اما مطمئناً ما خیلی خوب از پسش برآمدیم. وقتی برای اولین بار وارد محوطه مقدس واردز شدم، اصلاً حال و حوصله نداشتم که از «آشپزی واقعاً خوب و قدیمی انگلیسی» لذت ببرم.

آدم فکر می‌کرد که فقط غذاهای خیلی خاص و به‌روز می‌توانند با توجه به شرایط فعلی‌مان ما را وسوسه کنند. اما به نحوی دوست جدیدمان او’مولیگان فضایی از خوش‌خلقی و شوخ‌طبعی فوق‌العاده را به وجود آورد. هنوز به سختی به جمع معروف «مالیگاتاونی» نزدیک شده بودیم، که کاملاً با شرایط حاکم بر بیرون سازگار بود، که آخرین سرباز جدیدمان اصرار کرد که فردا حتماً باید با او شام بخوریم و سپس به باشگاه ورزشی ملی برویم تا شاهد «کار برنز با ‘توپچی’ باشیم.» اگر تا صد و بیست سالگی زنده بمانم.

شام کوچکمان را در واردز فراموش نخواهم کرد. شش نمونه‌ی معمولی از مردان هوسران با سلاح‌های کشنده در جیب‌هایشان و هر چیزی از قیر و پرتاب کردن تا قتل غیرعمد در قلبشان! واقعاً، این چیزهای نامتجانس تا مرز عجیب و غریب شدن پیش رفته بودند . فیتز که در صدر میز نشسته بود، تا حدی مهربان بود. این مرد طیف کاملی از ویژگی‌های ناشناخته‌اش را آشکار می‌کرد. خونسردی‌اش، بی‌خیالی نیمه‌شاد و نیمه‌شرورش ، هوشیاری‌اش، دانشش، استعدادش برای عمل، که به نظر می‌رسید.

متناسب با انتظاراتی که از او می‌رفت، افزایش می‌یافت – چنین مجموعه‌ای از ویژگی‌ها به طرز عجیبی با آن اسراف‌کار بی‌ملاحظه‌ای که دنیا همیشه او را به عنوان آن قضاوت می‌کرد، مغایرت داشت. حالا که با سرنوشت دست و پنجه نرم می‌کرد، نویل فیتزوارن واقعی با قدرت قابل توجهی ظاهر می‌شد. تا جایی که به «مرد متأهل، پدر خانواده و عضو شهرستان» مربوط می‌شد، قدرت شیطانی این مرد باعث می‌شد که او به طور معقولی خوب غذا بخورد. در مورد کاوردیل، پس از بلعیدن بشقاب غذایش، نگاهش دیگر سرزنش‌آمیز نبود.

سالن آرایش ابری تهران فلسفه همیشگی‌اش و آشپزی قدیمی انگلیسی شروع به همراهی با هم کردند. احتمالاً کار آن شب برایش گران تمام می‌شد، اما حداقل مطمئناً تفریح ​​بسیار خوبی بود. علاوه بر این، وقتی او کاملاً به کاری متعهد بود، عادت داشت آن را تا آخر ادامه دهد. شام با حال و هوای هماهنگی و فراغت برگزار شد، که به دلیل سنت‌های به جا مانده از جان وارد است، کسی که این دره اشک‌ها را در سال ۱۷۲۰ ترک کرد. فیتز به ما اطمینان داد که عجله‌ای نیست. اگر حدود ساعت نه حرکت کنیم، زمان کافی برای انجام کارهایمان با جناب ایشان خواهیم داشت.

ابری تهران

کاوردیل در حالی که جرعه‌ای از براندی معروف قدیمی‌اش را با احترام می‌نوشید، گفت: «رفیق عزیزم، دستورات امروز را کاملاً توضیح ندادی.» فصل یازدهم سفارش‌های امروز فیتز گفت: «دستورات امروز نیازی به توضیح زیادی ندارند. فقط ببین شش فشنگ توی هفت‌تیرت سالن آرایش و زیبایی هست؛ آن را در جیب شلوارت بگذار و دستت را روی آن بگذار، و بعد دنبال مردِ آشپز برو.» گفتم: «مثل همه طرح‌های درجه یک، به نظر می‌رسد که خودِ سادگی است.» کاوردیل گفت: «این ماجرای آشفته‌ی تپانچه است که دوست دارم از شرش خلاص شوم.

این می‌تواند به راحتی ما را به دردسر جدی بیندازد.» فیتز گفت: «احتمال اینکه ما را از دردسر جدی نجات دهد، بسیار بیشتر بهترین سالن زیبایی در تهران است. اما می‌توانم قول بدهم: آنها تولید نخواهند سالن زیبایی در تهران شد، مگر در آخرین مرحله.» واضح بود که مسئله‌ی هفت‌تیرها، کاوردیل را به همان اندازه که من را نگران کرده بود، مضطرب کرده بود؛ اما تنها کاری که اکنون باید انجام می‌شد، ایمان مطلق به سلامت عقل فیتز بود. مطمئناً او احترام را برانگیخته بود. روش او در انتقال ماهیت هدف به الکساندر اومولیگان و لزوم اطاعت مطلق از فرمان، به نظر می‌رسید.

که شگفتی و تحسین را به یک اندازه در سینه‌ی قهرمان میان وزن بریتانیا برمی‌انگیزد. «دقیقاً همانطور که به تو گفته شده عمل کن، اومولیگان، و بدون دستور هیچ کاری نکن، مگر اینکه آنها شروع به تیراندازی کنند، و آنوقت تو هم شروع به تیراندازی می‌کنی. ضمناً، آربوتنات، آیا منظورت را از اینکه گفتی فراموش کرده‌ای تپانچه بیاوری، فهمیدم؟» من استیضاح را پذیرفتم. «من چند تا لباس اضافه توی پالتوم دارم.» لحن سرزنش‌آمیزش ظریف انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. «کس دیگه‌ای سالن آرایش و زیبایی هست که یادش رفته یکی برای خودش برداره؟» الکساندر اُ’مولیگان با حالتی از غرور فروتنانه گفت: «یک عدد یدکی هم در اتاق من، همین گوشه، هست.» فیتز با تکان دادن سر به نشانه‌ی تأیید مختصر، به نیروی جدید ادای احترام سالن آرایشگاه در تهران کرد.