ادرس آرایشگاه زنانه تجریش

ادرس آرایشگاه زنانه تجریش خانم آربوتنات با اشک گفت: «نویل در تلگرافش گفته انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود که حدود ساعت هفت و ربع اینجا خواهد بود، و الان ساعت نه و پنج دقیقه بهترین سالن زیبایی در تهران است.» با اطمینان خاطری که تا جایی که شرایط اجازه می‌داد، گفتم : «پنج و بیست دقیقه به نه، من، نوزاد ، طبق گرینویچ. ساعت شما نیم ساعت اشتباه است. اما در بلنک‌همپتون تصادف بدی رخ داده است. آیا آنها از بلنک‌همپتون می‌آیند؟ اگر بیایند، مطمئناً باعث تأخیر آنها خواهد سالن زیبایی در تهران شد.» خانم آربوتنات گفت: «وای خدای من! اگر اتفاقی برای پادشاه افتاده باشد! و اوه، سونیای عزیزم، چقدر دیر کردی!» او با لحنی سرزنش‌آمیز اضافه سالن آرایشگاه در تهران کرد. «داشتم خیلی نگرانت می‌شدم.

سالن زیبایی : و تو اینجا نیستی که به من تعارف کنی یا چیزی شبیه این! اما حالا که آمده‌ای، اشکالی ندارد. فقط مهربان باش و قبل از اینکه برای لباس پوشیدن بالا بروی، نگاهی به میز بینداز.» با این حال، پرنسس به سختی فرصت داشت تا تسلیم پیشنهاد خانم آربوتنات شود و من در حالی که نگران و مضطرب بودم، داشتم از پله‌ها بالا می‌رفتم تا لباس‌هایم را عوض کنم که صدای تازه واردها از نزدیکی درِ سالن آمد.

ادرس آرایشگاه زنانه تجریش

با عجله به سمتش رفتم و بلافاصله با صدای فیتز روبرو شدم. با آن حال و هوای کسالت‌باری که در مواقع خاص به او دست می‌داد، گفت: «خیلی دیر شده. صف در بلنک‌همپتون بسته شده. خیلی شلوغ بود.

سفر خسته‌کننده‌ای در سراسر کشور بود، اما بالاخره رسیدیم.» «امیدوارم صحیح و سالم باشی؟» «درست مثل باران.» همانطور که با هم از پله‌های جلو به سمت درِ بازِ واگن که در تاریکی پایین ایستاده بود، پایین می‌رفتیم، متوجه شدم که ضربان قلبم برای کسی که تلویحاً طرفدار نظریه دموکراسی است، زیادی تند است. در را نگه داشتم در حالی که هیکل عظیم‌الجثه‌ای از یک مرد به آرامی، و نه بدون مشکل، خود را از داخل واگن جدا می‌کرد. تعظیمی کمی پایین‌تر از آنچه معمولاً مرد انگلیسی به خودش اجازه می‌دهد، انجام دادم. چهره‌ای خندان و ظریف، که در عین حال زیبا و محترم بود، بی‌درنگ به سمت من برگشت و متوجه شدم که دارم دستی گرم و محکم رد و بدل می‌کنم.

فردیناند دوازدهم به سرپرستی دامادش از پله‌های جلو بالا رفت، در حالی که من در را برای پیاده شدن سرنشین دوم ماشین نگه داشتم. تعظیمی کردم که عمقش فقط کمی کمتر از تعظیمی بود که به پادشاه کرده بودم. بارون فون شالک کوچک و شیک‌پوش بود، با صورتی پر از هوش و ذکاوت که بی‌شباهت به پرنده‌ای شکاری نبود. وقتی تعظیم کردیم، به نظر می‌رسید که هر خط آن، که تعدادشان هم زیاد بود، گویای قدرت است. با جسارت گفتم: «امیدوارم سفر اعلیحضرت را خسته نکرده باشد. حتماً خیلی خسته‌کننده بوده است.» بارون فون شالک لبخندی منفعلانه زد، صدایی از ته گلو درآورد و با انگلیسی بسیار قابل تحملی پاسخ داد: «برعکس، خیلی جالب است.

پادشاه هیچ‌وقت خودش را خسته نمی‌کند.» در بالای پله‌ها، در قابی از نور ملایم از درون، خانم آربوتنات و پرنسس ایستاده بودند. آنها در کنار هم ایستاده بودند و به نظر می‌رسید که در عمق و ظرافت تعظیم خود با یکدیگر رقابت می‌کنند. به محض اینکه پادشاه به سمت آنها بالا رفت، دست هر یک از آنها را گرفت و آنها را به داخل تالار هدایت کرد، گویی که آنها دو نوه کوچک او بودند. در این حرکت، نوعی خودانگیختگی و جذابیت وجود داشت. نیم ساعت بعد، ما در اتاق پذیرایی جمع شده بودیم. پادشاه فوراً دستش را به سمت میزبان دراز کرد و او را به سمت غذای نحسش راهنمایی کرد. دخترش دستش را خیلی آرام روی بازوی صدراعظم گذاشت و در حالی که این کار را می‌کرد.

با نگاهی قوس‌دار از بالای شانه‌اش به من نگاه کرد، انگار که می‌خواست بگوید: «راهی برای این کار نیست!» من و فیتز، در حالی که شانه به شانه هم راه می‌رفتیم، از عقب جمعیت بالا می‌رفتیم. مرد سرنوشت چهره‌ای بسیار غمگین داشت. پرسید: «با دستت چه کار کردی؟» «امروز عصر توی تاکسی تصادف کردم.» «کجا؟» «فکر کنم خیابان آکسفورد.» «اونجا چیکار می‌کردی؟» «شاهزاده خانم کار مهمی در شهر داشت و من هم با او رفتم.» «یه کار مهم تو شهر! اون حتی یه کلمه هم در موردش به من نگفت. اون هم تو تصادف بود؟» «بله، اما خوشبختانه خراشی برنداشت. و البته این فقط یک زخم سطحی جزئی است.» زخم سطحی و خفیف تمام تلاشش را می‌کرد.

ادرس آرایشگاه زنانه تجریش تا با ضربان‌های زننده‌اش مرا به چالش بکشد. فردیناند دوازدهم در سمت راست میزبانش و صدراعظم در سمت چپ او نشسته بود. به نظر من، شایسته است که آشپز تازه وارد و موقتاً وارد شده ما، که اخیراً در خدمت یک اشراف زاده بود، بگوید که در شرایط دشوار بسیار خوب عمل کرده است. البته هیچ سسی مانند گرسنگی نیست.

زنانه تجریش

اما مشاهده سالن زیبایی در تهران شد که پادشاه با اشتها غذا خورد و اگرچه به مدت قانونی زندگی انسان نزدیک می‌شد، اما به نظر نمی‌رسید که برای سفر طولانی و طاقت فرسای خود ذره‌ای کم آورده باشد. او انگلیسی را با روانی دلپذیری صحبت می‌کرد. او نه تنها این کشور را به خوبی می‌شناخت، بلکه متوجه شدیم که به خوشایند بودن آن عادت کرده است.

از پشت میز شام، مشخص بود که پرتره‌هایش به هیچ وجه در زیبایی طبیعی‌اش اغراق نکرده‌اند. سر او نجیب و شیرمانند بود، چیزی از قدرت و مردانگی، که با یالی از موهای سفید قاب گرفته شده بود. چشمانش با پلک‌های سنگین، اما عمیق و تقریباً به طرز ناراحت‌کننده‌ای مستقیم و نافذ در نگاهش بود؛ با این حال، در جایی که انتظار می‌رفت حسابگری و بی‌تفاوتی سردی وجود داشته باشد، حجابی نفوذناپذیر از مهربانی وجود داشت که نیروهای عنصری را که باید در زیر آن کمین کرده باشند، پنهان می‌کرد.

در میان پیش‌غذاها گوجه‌فرنگی انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود و در سوپ هم گوجه‌فرنگی بود. وقتی ویکتور رودووا با مالیدن لب‌هایش و شگفت‌زده کردن پارکین‌های بی‌احساس با گفتن «از من برای سرآشپز در مورد همسر او تعریف کنید ؛ من بیشتر خواهم خورد» با رسم سرزمین ما فاصله‌ی قابل توجهی گرفت، میزبانش پرچم گل رز را برافراشت و والاحضرت به او لبخند زد. «ببین، ایرنه! چی رو بهت نگفتم، عزیزم؟» او پیروزمندانه فریاد زد.

ادرس آرایشگاه زنانه تجریش داماد فردیناند دوازدهم در حاشیه‌ای خطاب به میزبانش با چنان ابتذال رقت‌انگیزی که به خاطر ظاهر شدنش در این صفحات عذرخواهی شده بهترین سالن زیبایی در تهران است، زمزمه سالن آرایشگاه در تهران کرد: «معلوم است که الیور یک جور عقده روحی دارد. کاش می‌توانست خفه‌اش کند.» «برعکس، او یک پیرمرد محترم و پدرانه به نظر می‌رسد.» «ها، تو که او را نمی‌شناسی!» اعتراف کردم که اینطور نیست و مشتاقانه منتظر آشنایی بیشترمان هستم.