سالن زیبایی چم در سعادت اباد

سالن زیبایی چم در سعادت اباد چون می‌دانست به محض اینکه «آتش‌بس» اعلام کند، سرهنگ خشمگین فروکش خواهد سالن آرایشگاه در تهران کرد. او در حالی که هنوز به گردن سرهنگ چسبیده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود و به چشمانش که به سرعت از اشک شادی خیس می‌شدند نگاه می‌کرد، پرسید: «چطور ممکن بهترین سالن زیبایی در تهران است این اتفاق بیفتد؟ فوراً به من بگویید کدام یک از شما آنقدر سخاوتمند بودید که اولین قدم را بردارید؟» او در حالی که سعی می‌کرد با اخم به او نگاه کند، فریاد زد: «پوووف! مزخرف! هیچی نبود!» فکر کنم من و آموس می‌دانیم کجا زندگی می‌کنیم! «بابا، خودت بهم میگی. کدوم یکی از شما بچه‌های گنده به اندازه کافی بزرگ بود…» سرهنگ در حالی که سرخ شده بود.

سالن زیبایی : غرید: «بهش چیزی نگو، آموس.» «پس تو همونی هستی که می‌خوای.» به او لبخند زد. «از این به بعد عمو راجر صدایت می‌کنم!» و او را بوسید. «کاش به من می‌گفت عمو جب.» این را از آن طرف میز، صدای آهی کشید. آقای استرانگ خندید و گفت: «اون قراره تو رو کاپیتان جب صدا کنه… آره، راجر؟» «بهشون بگو!» سرهنگ در حالی که عینکش را پاک می‌کرد گفت: «اوه، بهترین دوستم، اینجا، پیشنهاد داده که من و او یک گروهان سرباز استخدام کنیم، آن را تجهیز کنیم و آماده‌ی کار کنیم. قرار است جب کاپیتان آن باشد.» جب فریاد زد: «منظورت یونیفرم و همه چیزه؟» آقای استرانگ با تأکید پاسخ داد: «یونیفرم و همه چیز. داستان در شماره فردای مجله عقاب منتشر خواهد سالن زیبایی در تهران شد و ما همین جا در همین دفتر، جایی که سرهنگ همپتون «عمو راجر،» گونه ماریان را نیشگون گرفت، «مسئولیت با تو خواهد بود. ما برای صد و پنجاه دستگاه به واشنگتن سیم‌کشی خواهیم کرد و تا همین موقع هفته آینده حفاری را شروع خواهیم کرد. حالا، نظرت در موردش چیست؟» جب فریاد زد: «دیوونه‌ام.» و ماریان دست‌هایش را گرفت و فریاد زد: « کاپیتان جب! من تا جایی که می‌توانم به شما افتخار می‌کنم!» چشمانش برق می‌زدند وقتی به او خیره شده بود.

سالن زیبایی چم در سعادت اباد

تخیل زنده‌اش بی‌درنگ پسرهای خاکی‌پوش را تصور می‌کرد، که او در رأسشان بود، رژه می‌رفتند، تمرین می‌کردند و انواع کارهایی را انجام می‌دادند که او نمی‌توانست نامشان را بگوید اما در فیلم‌ها دیده بود. دختر از شور و شوق او غرق در شادی شد و دوباره دستانش را فشرد و زمزمه کرد: «بهت افتخار می‌کنم!» سرهنگ داشت می‌گفت: «حتماً در واشنگتن کتاب‌ها و دفترچه‌های راهنما و چیزهایی از این قبیل وجود دارد که وظایف یک کاپیتان را آموزش می‌دهند؛ پس ما هم برای آنها تلگراف می‌زنیم. بعد من تو را آموزش می‌دهم، جب؛ از تو یک افسر می‌سازم، بچه کوچولو!» هر کدام از آنها بیشتر و بیشتر روح را تسخیر کرده بودند.

چشمان جب می‌رقصید؛ نبضش بند آمده بود[صفحه ۵۰]داشت به رویاهایش در مورد شکوه نظامی جامه عمل می‌پوشید. ماریان دستانش را در هم قلاب کرده بود و با حالتی ستایش‌آمیز به او خیره شده بود. آقای استرانگ با پاهای باز ایستاده بود و با تحسینی بی‌ریا به او نگاه می‌کرد؛ در حالی که سرهنگ، که او هم خیره شده بود، ناخودآگاه با انگشتانش روی میز ضرب گرفت و یک خالکوبی رژه انجام داد. همه چیز خیلی آسان به نظر می‌رسید! با ایمان ساده‌ی مردانی که تلویحاً معتقد بودند وزارت جنگ برای برآورده کردن خواسته‌های آنها، کارها را متوقف خواهد کرد، تصمیم گرفتند لباس فرم سفارش دهند و نماینده‌ی هیلزدیل را برای جستجوی کتاب‌ها به آنجا بفرستند.

جب کتاب‌ها را جذب می‌کرد و کاپیتان می‌سالن زیبایی در تهران شد؛ سرهنگ، که در اتاق آقای استرانگ پناه گرفته بود، گروه را استخدام می‌کرد که به نوبه‌ی خود، لباس فرم می‌پوشید و هیلزدیل را از کارایی درخشان خود به وجد می‌آورد. پرچم‌ها تکان می‌خوردند، شهروندان تشویق می‌کردند و رئیس جمهور پیام تبریک پرشوری می‌فرستاد. جب اینطور به نظر می‌رسید. او رویای نزدیکی جنگ را که توسط او، مانند میلیون‌ها نفر دیگر، به عنوان سرابی در آن سوی دریاها دیده می‌شد، در سر نمی‌پروراند. حالا با صدایی که از غرور می‌لرزید، گفت:[صفحه ۵۱] «به‌زودی گروهی از تیراندازان ماهر تشکیل خواهم داد؛ چون اگر یک کار از دستم بربیاید، تیراندازی است! به آخرین هدف‌هایم نگاه کنید!» او آنها را از جیبش بیرون آورد و فریاد زد.

در همین حال، کلید اتاق تلگراف شروع به تیک‌تاک کردنِ آشفته‌ای کرد. برای «خبرگزاری آسوشیتدپرس» خیلی زود بود، اما خبرنگار با تداعی طولانی، صداهایی شبیه به صدای عقاب را تشخیص داد . حالا صدای سوت آرامی را شنید که اپراتور از روی تداعی طولانی فهمید منظورش «فلش!» است، بنابراین به عقب برگشت و روی میز نشست و منتظر ماند. لحظه‌ای دیگر، او به اتاق آقای استرانگ هجوم برد و پیامی را روی اهدافی که جب تازه باز کرده بود، انداخت. ویراستار آن را خواند و نفسی تازه کرد، سپس آن را به دوستش داد.

سالن زیبایی چم در سعادت اباد با این توضیح کوتاه خطاب به همه گفت: «جنگ اعلام شده!» سرهنگ انگار که برق گرفته باشد از جا پرید. تمام قد ایستاد، هر دو دستش را بالای صورتش گرفت و با حرارت فریاد زد: «خدا را شکر! آبروی کشورمان دوباره به دست آمد!» جنگ! جب ناگهان احساس بیماری و سرگیجه کرد.

سعادت اباد

اهدافی که برایش بسیار مهم بودند و چنان درخششی به خود گرفته بودند که گویی جواهراتی در تاج غرورش و گذرنامه‌هایی برای آینده‌ای نظامی بودند، خاکستری و حقیر شدند. او از آنها متنفر انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، از هر آنچه که آنها نماینده‌اش بودند متنفر بود، و چون دید چشمان ماریان و پدرش به سرهنگ دوخته شده است، مخفیانه آنها را روی زمین انداخت و با پایش آنها را زیر میز از دید پنهان کرد. ماریان نفس نفس زنان گفت: «جنگ!» انگار که داشت تمام اهمیت این خبر تکان‌دهنده را درک می‌کرد.

سپس به سمت سردبیر دوید و او را در آغوش گرفت و با هیجان گفت: «اوه، بابا، قولت را یادت باشد! من دارم می‌روم! تو گفتی اگر روزی برسد، می‌توانم! و من کاملاً آماده‌ام، بابای عزیزم، برای اولین قایقی که حرکت می‌کند!» سرهنگ نمی‌توانست بگوید چرا، اما ناگهان زد زیر گریه، سرفه کرد، با عصبانیت خودش را جمع و جور کرد و غرید: «جنگ! جنگ علیه لعنتی‌ترین سلسله مراتب شیاطین – اگر اجازه داشته باشم از این اصطلاح استفاده کنم – که دنیا تا به حال به خود دیده بهترین سالن زیبایی در تهران است! و اگر به آخرین قطره خون در هیلزدیل نیاز باشد، آنها را له خواهیم کرد؛ بله، آقا، آخرین قطره! تو، جب، حالا رهبری خواهی کرد.» همراهیت رو تا تهش همراهی می‌کنم!

سالن زیبایی چم در سعادت اباد اما بهت حسودیم میشه! ماریان پدرش را ترک سالن آرایشگاه در تهران کرد و به سمت جب دوید. «اوه، فقط فکر کن! – شاید بتوانیم همینطور ادامه دهیم -» او با دیدن چهره‌ی او وحشت‌زده، مکث کرد. سعی کرد جمله‌اش را تمام کند، اما با لکنت زبان گفت، انگار چشمانش که از وحشت گشاد شده بودند، زبانش را از آنچه می‌دید، قفل کرده بودند.