سالن زیبایی المیرا سعادت اباد

سالن زیبایی المیرا سعادت اباد برخی از زیرک‌های جمعیت کمی مشکوک شدند و به اطراف نگاه کردند، یا به دنبال مخفیگاهی برای آن پژواک‌ساز موذی یا به دنبال یک گوینده درون شکم در میان گروه خودشان. مرقس از مشاهده این موضوع غافل نشد. او رو به همراهانش سالن آرایشگاه در تهران کرد.

سالن زیبایی : او زمزمه کرد: «اینجا را ببینید. رفقا، به زودی به این موضوع رسیدگی می‌کنند.» او ادامه داد: «می‌دانی، به هر حال هیچ فایده‌ای ندارد که سعی کنیم این غار را مخفی نگه داریم. بول از آن خبر دارد و مطمئناً در نهایت به آنها خواهد گفت. به نظر من حالا می‌توانیم بیشتر خوش بگذرانیم.» «بله!» تگزاس فریاد زد. «من هم همین را می‌گویم، اووووپ! چکمه‌هایشان را گم کنید! بیایید از جا بپریم و برویم دنبالشان. من که دارم هوس یک تکه نان و آبمیوه می‌کنم!» مارک به هیجان دیوانه‌وار رفیقش لبخند زد.

سالن زیبایی المیرا سعادت اباد

او گفت: «بیایید مدتی به این پژواک ادامه دهیم تا آن را حل کنیم. آن وقت شاید خودمان را نشان دهیم.» دیویی با خنده گفت: «یا کارت‌هایمان را برایشان بفرستیم، رفیق. بفرمایید جلو.» در این مدت، سالخوردگان مشغول مشورت بودند. آنها در یک گروه دور هم جمع شده بودند، در مورد این راز پچ پچ می‌کردند و گهگاه به درختان اطرافشان و بالای صخره در دوردست خیره می‌شدند. نیازی به گفتن نیست که آنها هیچ چیز مشکوکی ندیدند. سرانجام برگشتند تا پژواک را بیشتر آزمایش کنند.

راجرز فریاد زد: «سلام!» «سلام» (زمزمه) «بگویید، رفقا، هر که هستید، کاش از این مسخره‌بازی دست برمی‌داشتید!» این از راجرز انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. و درست همان موقع اوج ماجرا فرا رسید. پژواک شروع به تکرار آن جمله کرد. «بگویید، رفقا، هر که هستید…» و همانجا متوقف سالن زیبایی در تهران شد – گیر کرد! بقیه‌ی حرفش را فراموش کرده بود. جوجه‌های یک ساله به هم خیره شدند و بالاخره شروع به خندیدن کردند. پژواکی که فراموش می‌کرد، واقعاً نوع عجیبی بود. ناگهان دوباره به حرف آمد. «سلام! میشه لطفاً آخرین حرفتون رو دوباره بگید؟ نتونستم همه‌ش رو تو ذهنم نگه دارم.» و به دنبال آن غرش خنده‌ی بلندی از جایی بلند شد؛ به نظر می‌رسید که دامنه‌ی تپه را به لرزه درآورده بهترین سالن زیبایی در تهران است.

بچه‌های یک ساله فهمیدند که چطور فریب خورده‌اند، و می‌توان حدس زد که دیوانه شده‌اند! فصل پانزدهم نبردی با دشمن. حالا، اولین کاری که جمعیت باید انجام می‌دادند این بود که آن «پژواک» را پیدا کنند. اگر آن را پیدا می‌کردند، آنقدر دیوانه می‌شدند که برای پدیدآورندگانش دردسر درست کنند. با این حال، به نظر نمی‌رسید که پدیدآورندگان ذره‌ای از این موضوع بترسند، زیرا مدام از مخفیگاه خود با خوشحالی حرف می‌زدند. «سلام، اون پایین! لازم نیست تو درخت‌ها دنبالمون بگردی، چون ما کلاغ نیستیم. ما تو صخره‌ها لانه داریم. احمق، برای چی داری از اون طرف میری؟ صدامو نمی‌شنوی؟ آه، حالا گرمت شده! به شکارت ادامه بده. پیدا کردن پژواک خیلی سخته. الان داری زیادی بالا رو نگاه می‌کنی. برو خونه و یه نردبان بیار. برو خونه و یه توپ بیار و ما رو محاصره کن!» در تمام این مدت، که با صدایی مبدل بود.

دانشجویان دانشکده افسری خشمگین با درماندگی به اطراف خود خیره شده بودند. آنها صدا را می‌شنیدند، اما برای نجات جان خود، نمی‌توانستند تشخیص دهند که از کجا می‌آید. در واقع، آنها در آستانه‌ی تسلیم شدن از روی ناامیدی بودند که اتفاق دیگری افتاد. حرکتی کاملاً مشهود در یکی از بوته‌هایی که در کنار صخره روییده بود، دیده می‌شد. لحظه‌ای بعد، تکه‌ای مقوای سفید به پایین شناور شد. راجرز به سمت آن خیز برداشت و آن را برداشت. همراهانش به سمتش دویدند. آنها با اشتیاق پرسیدند: «چیه؟» در پاسخ، سرباز آن را به سمت آنها گرفت تا بخوانند، در حالی که چهره‌اش با انزجار نمایان بود.

زیرا این چیزی بود که روی کارت نوشته شده بود: «آقای چانسی ون رنسلیر مونت-بونسال، «… خیابان پنجم.» راجرز فریاد زد: «به خدا قسم، دوباره مالوری و دار و دسته‌اش هستند!» «حق با توئه!» «خدایا، زندگی بهتر.» «آره، به زئوس قسم!» «به به!» هیچ سوءتفاهمی در مورد این صداها وجود نداشت. در واقع، این گروه مالوری بودند که در آن سوراخ سنگ پنهان شده بودند و «افسران ارشد» خود را مسخره می‌کردند. می‌توان تأثیر این کشف را بر دانشجویان خشمگین تصور کرد. این کشف مانند کبریتی بود که با خشاب باروت روشن شده باشد. جوجه‌های یک ساله به سادگی وحشی شدند.

یکی فریاد زد: «به آنجا حمله کنید!» دیگری فریاد زد: «بکششون بیرون!» سومی فریاد زد: «لکه‌ها را از رویشان پاک کن!» و سپس آنها به عنوان یک مرد، به سمت ورودی جهیدند. بعد از آن دیگر پایانی برای خوشگذرانی نبود. البته این حمله برای عوام غیرمنتظره نبود. مارک با دقت برای آن آماده شده بود و قرار بود دانشجویان دانشکده افسری واقعاً با استقبال بسیار گرمی روبرو شوند.

سالن زیبایی المیرا سعادت اباد این استقبال از نوعی کاملاً غیرمنتظره نیز بود، زیرا در این فاصله، تگزاسی‌ها به غار هجوم آوردند و با انبوهی از سلاح‌های سفید عجیب و غریب برگشتند. خواننده می‌تواند حدس بزند که آنها چه بودند. بیلی راجرز اولین کسی بود که به پای صخره رسید.

المیرا

سوراخی که کارت از آن بیرون آمده بود حدود سه متر از زمین فاصله داشت، اما وجود یک لبه، بالا رفتن از آن را آسان می‌کرد. بچه ماهی یک ساله به بالا پرید و بدون لحظه‌ای تردید خودش را به ورودی پرت کرد. سر و شانه‌هایش فقط برای یک ثانیه از دید پنهان شدند. سپس دوباره ظاهر شدند، در حالی که صاحبش فریادی از وحشت سر داد و به عقب برگشت. او به پشت به زمین افتاد و اگر همراهانش او را نگرفته بودند، به شدت آسیب می‌دید.

صورتش مثل گچ سفید شده بود. آنها فریاد زدند: «چی شده؟» راجرز وحشت‌زده نفس زنان گفت: «خدای من! این یه جمجمه‌ست!» «یه جمجمه!» «بله! دیدم که در تاریکی، کاملاً سفید، به من خیره شده بود! اه!» درست در همین لحظه حرکتی در بوته‌ها رخ داد. بچه‌های یک ساله به بالا نگاه کردند.

درست همان لحظه چهره‌ای نمایان سالن زیبایی در تهران شد. کشیش استانارد بود که به پایین نگاه می‌کرد. چهره استخوانی و رنگ‌پریده‌ی کشیش، برق می‌زد و راجرزِ به‌شدت ترسیده، تنها یک فکر به ذهنش رسید. «دوباره اینجاست!» او فریاد زد. «جمجمه!» غرش خنده‌ای که پس از آن بلند شد، توصیف‌ناپذیر بهترین سالن زیبایی در تهران است. حتی بچه‌های یک ساله هم به آنها پیوستند. آنها تصور کردند که همکلاسی‌شان در ابتدا سر کشیش را دیده و آن را «جمجمه» فرض کرده است.

سالن زیبایی المیرا سعادت اباد با این حال، آنها به سرعت از این فکر بیرون آمدند. زیرا کشیش دست‌های بلند و استخوانی‌اش را دراز سالن آرایشگاه در تهران کرد و لحظه‌ای بعد، بچه‌های یک ساله خود را در زیر رگباری از اشیاء سفیدِ خش‌خش‌کنان – اسکلت‌های جاعلان – نیمه‌مدفون یافتند! وقتی بچه‌های یک ساله دوباره سرشان را بالا آوردند، کشیش استانارد رفته انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود.