آرایشگاه معروف زنانه ولنجک

آرایشگاه معروف زنانه ولنجک : زمین و استخر، و هواپیمای آبی و گل‌های نیمه تابستان را ببینیم – اما بیرون از پنجره گتسبی دوباره باران شروع به باریدن کرد، بنابراین ما در یک ردیف ایستادیم و به سطح موج‌دار ساوند نگاه کردیم.

سالن زیبایی روح یک بانو صورت دیزی پر از اشک بود و وقتی وارد شدم او از جایش پرید و با دستمالش جلوی آینه شروع به پاک کردن آن کرد. اما تغییری در گتسبی رخ داد که به سادگی گیج کننده بود. او به معنای واقعی کلمه درخشید. بدون هیچ کلمه یا حرکتی از خوشحالی، رفاه جدیدی از او تابید و اتاق کوچک را پر کرد. جوری که انگار سالهاست مرا ندیده است.

آرایشگاه معروف زنانه ولنجک

آرایشگاه معروف زنانه ولنجک : گفت: “اوه، سلام ورزش قدیمی.” یک لحظه فکر کردم قرار است دست بدهد. “باران قطع شد.” “دارد؟” وقتی متوجه شد که من در مورد چه صحبت می‌کنم، که در اتاق زنگ‌های آفتابی به گوش می‌رسد، مانند یک مرد هواشناسی، مانند یک حامی پرهیجان از نور مکرر لبخند زد و این خبر را برای دیزی تکرار کرد. “نظرت راجع به آن چیست؟ باران قطع شده است.» “خوشحالم، جی.” گلوی او، پر از زیبایی دردناک و غمگین، فقط از شادی غیرمنتظره اش خبر می داد.

او گفت: “من از شما و دیزی می خواهم به خانه من بیایید.” “تو مطمئنی که میخوای من بیام؟” “کاملاً، ورزش قدیمی.” دیزی برای شستن صورتش به طبقه بالا رفت – با تحقیر حوله هایم فکر کردم خیلی دیر – در حالی که من و گتسبی روی چمن منتظر بودیم. “خانه من خوب به نظر می رسد، اینطور نیست؟” او خواست. “ببینید چگونه تمام جلوی آن نور را می گیرد.” قبول کردم که عالی بود “آره.” چشمانش به آن، هر در طاقدار و برج مربعی رفت.

“فقط سه سال طول کشید تا پولی که آن را خریدم به دست بیاورم.” “من فکر می کردم که شما پول خود را به ارث برده اید.” او به طور خودکار گفت: “ورزش قدیمی را انجام می دادم، اما بیشتر آن را در وحشت بزرگ از دست دادم – وحشت جنگ.” فکر می‌کنم او به سختی می‌دانست چه می‌گوید، زیرا وقتی از او پرسیدم که در چه شغلی است.

قبل از اینکه متوجه شود که پاسخ مناسبی نیست، پاسخ داد: «این کار من است». او خود را اصلاح کرد: “اوه، من در چندین چیز بوده ام.” من در تجارت مواد مخدر و سپس در تجارت نفت بودم. اما من در حال حاضر در هیچ کدام نیستم.» با توجه بیشتری به من نگاه کرد. “یعنی به چیزی که دیشب پیشنهاد دادم فکر کردی؟” قبل از اینکه بتوانم جواب بدهم.

دیزی از خانه بیرون آمد و دو ردیف دکمه برنجی روی لباسش زیر نور خورشید می درخشید. “آن مکان بزرگ آنجا ؟” او با اشاره گریه کرد. “دوست داری؟” “من آن را دوست دارم، اما نمی‌دانم که چگونه به تنهایی آنجا زندگی می‌کنی.” من همیشه آن را پر از افراد جالب، شب و روز نگه می دارم. افرادی که کارهای جالب انجام می دهند.

مردم تجلیل شده.» به جای استفاده از میانبر در امتداد صدا، به سمت جاده رفتیم و از پوستر بزرگ وارد شدیم. دیزی با زمزمه های مسحورکننده ای این وجه یا آن شبح فئودالی را در برابر آسمان تحسین می کرد، باغ ها، بوی درخشان جونگیل ها و بوی کف آلود زالزالک و شکوفه های آلو و بوی طلای کم رنگ «مرا در دروازه ببوس» را تحسین می کرد.

عجیب بود که به پله‌های مرمر رسیدیم و لباس‌های روشن را در داخل و بیرون در پیدا نکردیم و صدایی جز صدای پرنده‌ها در درخت‌ها شنیدم. و در داخل، وقتی در اتاق‌های موسیقی و سالن‌های بازسازی ماری آنتوانت پرسه می‌زدیم، احساس می‌کردم که میهمانانی پشت هر کاناپه و میز پنهان شده‌اند، که به آنها دستور می‌دهند تا زمانی که ما از آنجا رد شویم.

آرایشگاه معروف زنانه ولنجک : بی‌صدا بمانند. وقتی گتسبی درب «کتابخانه کالج مرتون» را بست، می‌توانستم سوگند یاد کنم که مرد جغد چشمی را شنیدم که در خنده‌های شبح‌آمیز شکست. به طبقه بالا رفتیم، از اتاق خواب های دوره ای پوشیده از گل رز و ابریشم اسطوخودوس و رنگارنگ با گل های جدید، از اتاق رختکن و استخر، و حمام هایی با حمام غرق شده.

وارد اتاقی شدیم که مردی ژولیده با لباس خواب روی زمین تمرینات کبدی انجام می داد. این آقای کلیپسپرینگر بود، «مرزبان». آن روز صبح او را دیده بودم که با گرسنگی در ساحل پرسه می زد. سرانجام به آپارتمان خود گتسبی، اتاق خواب و حمام و اتاق کار آدام رسیدیم، جایی که نشستیم و یک لیوان چارتروز که او از کمد دیواری برداشته بود.

نوشیدیم. او حتی یک بار هم از نگاه کردن به دیزی دست برنداشته بود، و فکر می‌کنم همه چیز خانه‌اش را بر اساس میزان واکنشی که از چشمان محبوب او می‌گرفت، ارزیابی کرد. گاهی اوقات نیز با حالتی مبهوت به دارایی هایش خیره می شد، انگار که در حضور واقعی و حیرت انگیز او دیگر هیچ کدام واقعی نبود. یک بار نزدیک بود از یک پله پایین بیاید.

اتاق خواب او ساده ترین اتاق از همه بود – به جز جایی که کمد با یک دستشویی از طلای خالص تزئین شده بود. دیزی با لذت برس را گرفت و موهایش را صاف کرد و گتسبی نشست و به چشمانش سایه زد و شروع به خندیدن کرد. او با خنده گفت: “این خنده دارترین چیز است، ورزش قدیمی.” “من نمی توانم – وقتی سعی می کنم -” او به وضوح از دو حالت عبور کرده بود و در حال ورود به حالت سوم بود.

پس از خجالت و شادی بی دلیل او از حضور او غرق شد. او مدت‌ها پر از این ایده بود، تا آخرش رویاهایش را دید، با دندان‌های بسته‌شده، به اصطلاح، با شدتی غیرقابل تصور منتظر ماند. حالا در عکس العمل مثل ساعتی که بیش از حد زخمی شده بود پایین می آمد. پس از بهبودی در یک دقیقه، دو کابینت ثبت اختراع بزرگ را برای ما باز کرد.

که کت و شلوارهای انبوه، لباس‌های مجلسی و کراوات‌های او و پیراهن‌هایش را که مانند آجر در پشته‌هایی به ارتفاع چند دوجین روی هم انباشته بودند، نگه داشت. من مردی در انگلیس دارم که برای من لباس می خرد. او در آغاز هر فصل، بهار و پاییز، مجموعه‌ای از چیزها را می‌فرستد.» انبوهی از پیراهن‌ها را بیرون آورد و شروع به پرتاب کردن آن‌ها، یکی یکی، جلوی ما کرد.

آرایشگاه معروف زنانه ولنجک : پیراهن‌هایی از کتانی خالص و ابریشم ضخیم و فلانل ظریف، که با افتادن چین‌های خود را از دست دادند و روی میز را به‌هم ریختگی رنگارنگ پوشاندند. در حالی که ما او را تحسین می‌کردیم، او بیشتر آورد و پشته‌های نرم و لطیف بلندتر نصب شد – پیراهن‌هایی با راه راه و طومارها و چهارخانه‌هایی به رنگ مرجانی و سبز سیبی و اسطوخودوس و نارنجی کم‌رنگ، با مونوگرام‌های آبی هندی. ناگهان دیزی با صدایی خشن سرش را به پیراهن ها خم کرد.

و شروع به گریه طوفانی کرد. او گریه کرد و صدایش در چین های ضخیم خفه شد: “آنها پیراهن های زیبایی هستند.” “این مرا ناراحت می کند زیرا قبلاً چنین پیراهن های زیبایی را ندیده بودم.” بعد از خانه، قرار بود.