سالن زیبایی عروس پونک

سالن زیبایی عروس پونک به نظر می‌رسد که او کاری بیش از جمع‌آوری «اطلاعات محلی» انجام داد. او سعی سالن آرایشگاه در تهران کرد بفهمد کدام طرف پیروز خواهد سالن زیبایی در تهران شد و با اطمینان از اینکه طرف پادشاه نیست، عمداً همدلی شاگردانش را به سمت حزب انقلابی جلب کرد. «میل به نشان دادن همه جوانب به شاگردانم (چیزی که در این مورد مرا وسوسه کرد تا قدمی عجولانه بردارم) مرا از سنت لو به پاریس کشاند تا چند روزی را در آنجا بگذرانم تا شاهد اتحاد مردم برای حمله به باستیل باشم.» … او توصیف فوق‌العاده‌ای از ساختمان سیاه و سنگین بزرگ که مملو از جمعیت انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود و از تشویق‌هایی که از جمعیت بلند شد، هنگامی که سنگ‌ها زیر ضربات مهاجمان فرو می‌ریختند، ارائه می‌دهد.

سالن زیبایی : در میان تشویق‌ها، هیچ‌کدام بلندتر از تشویق‌های پم کوچولو نبود، هرچند آدم خیلی تعجب می‌کند که آیا او می‌دانست آنها برای چیست. او آنجا در «باغ بومارشه» ایستاده بود و دستمال ظریفش را تکان می‌داد و با هورا برای آزادی، برابری، برادری، گلوی زیبایش را به درد آورد! آیا می‌دانست، در میان جمعیت مشتاق آزادی، در خیابان، یک ایرلندی جوان خوش‌قیافه بود که از عنوان خود دست کشیده بود.

سالن زیبایی عروس پونک

تا به مردم بپیوندد و به آموزه جدید برابری عمل کند؟ آیا می‌دانست، در شگفتم، که چگونه خودش قرار بهترین سالن زیبایی در تهران است آن عنوان را به دوش بکشد، و آن را همچون تاجی که عشق مردمی غریبه بر سر نهاده است.

چند ماه بعد بود که لرد ادوارد برای اولین بار آن دختر را در سایه جایگاه مادام دو ژنلیس در اپرا دید. او او را به یاد خانمی مرده انداخت که با شور عاشقانه یک پسر عاشقش شده بود، و لرد ادوارد درخواست کرد که او را با مادام دو ژنلیس آشنا کند. چند روز بعد، مادام دو ژنلیس مجبور شد مادمازل د’اورلئان را به تورنه ببرد. لرد ادوارد و یک دوست انگلیسی آنها را همراهی کردند. لرد ادوارد که در جمع پاملا بسیار محبوب بود، به او دل باخت و از او خواستگاری کرد.

مادام دو ژنلیس رضایت مادرش، دوشس لینستر، را شرط کرد و با کسب این رضایت، آنها در سال ۱۷۹۳ در تورنه ازدواج کردند. [۲۲۴] مارجوری فلمینگ «مارجوری خانگی» اثر سر والتر اسکات اکنون در «باغ دختران گل رز» ما، اتاقی برای دختر کوچولوی عزیز اسکاتلندی، مارجوری فلمینگ، در نظر گرفته شده است. او بیش از صد سال است که زیر صلیب مرمر سفید ساده در گورستان ابوتشال خوابیده است. بالای سر او، شرح زندگی‌اش به طول سال‌ها قرار دارد – که نهمین سال آن کامل نبود: مارجوری فلمینگ. متولد ۱۸۰۳؛ درگذشته ۱۸۱۱. سپس، روی پایه، نامی که عشق سر والتر او را با آن مشهور کرده است: پت مارجوری. و با این حال، هیچ یک از دختران کوچکی که داستان‌هایشان را برای شما تعریف کردم، به خوبی مارجوری نه ساله به یاد آورده نشده‌اند.

و هیچ یک از آنها این همه مردان برجسته اهل قلم را به عنوان تحسین‌کنندگان خود به حساب نیاورده‌اند. سر والتر اسکات تنها اولین نفر از فهرست طولانی نویسندگان بزرگی است که عاشق این دختر کوچولو بوده‌اند، اگرچه او تنها کسی بود که صدای او را در حال تکرار تصنیف‌هایش شنید و او را با افتخار بر دوش خود حمل کرد تا او را به عنوان ملکه جشن‌ها در صدر میز شام خود قرار دهد. اما هفتاد[۲۲۵] سال‌ها پس از مرگ او، دکتر جان براون (چارلز لمب اسکاتلند) قربانی شیفتگی‌های او شد و «بهترین کتاب درباره یک کودک که تا به حال نوشته شده» را درباره او نوشت؛ و هنگامی که او بیش از نود سال داشت – او که نه سال هم زندگی نکرده بود – آقای ویلیام آرچر مقاله‌ای درباره او در پال مال گازت نوشت؛ آقای لسلی استفن شرح حالی از زندگی او برای فرهنگنامه ملی زندگینامه نوشته است.

در حالی که به مناسبت صدمین سالگرد تولدش (۱۵ ژانویه ۱۹۰۳) داستان پت مارجوری توسط ال. مک‌بین بازگو شد. راز جذابیت او چیست؟ من فکر می‌کنم این است: مارجوری «یک کودک کوچک» است، با تمام معانی ضمنی عجیب و زیبای این کلمه. تمام شعرهایی که وردزورث به ما آموخته است که در دوران کودکی پیدا کنیم، به ساختن مارجوری مربوط می‌شود – با چیزی بیشتر از این: – «او دوست‌داشتنی است، و مطیع، هرچند ملایم، و معصومیت در او امتیاز دارد برای وقار بخشیدن به نگاه‌های قوس‌دار و چشمان خندان. شاید آن دیالوگ‌های دلنشین خطاب به هارتلی کولریج شش ساله برای او نوشته شده باشد… «که خیالاتشان از دوردست‌ها آورده شد؛» کیست که از سخنان او جامه‌ای تمسخرآمیز ساخته باشد.

سالن زیبایی عروس پونک و متناسب با اندیشه‌های وصف‌ناپذیر حرکت نسیم‌مانند و سرود خودجوش،» [۲۲۶] با این تفاوت که او را عزیزتر می‌کند. کودکان در وردزورث «ابرهای شکوه خود را در منطقه‌ای دنبال می‌کنند» که ما فقط می‌توانیم از دور به آن نگاه کنیم. فضای آن برای نفس کشیدن ما بسیار نادر است؛ و ما کمی با حسرت به آنها نگاه می‌کنیم.

عروس پونک

از سطح دیگری، احساس می‌کنیم که از «تنهایی» آنها که برای آنها «جامعه‌ای شاد» است، جدا افتاده‌ایم. از آن منطقه مسحورکننده کودکی، مارجوری به تنهایی سعی کرده ما را آزاد کند. هیجانی که مادر وقتی کوچولویش او را به حریم امن خود می‌برد، احساس می‌کند.

همان احساسی است که ما هنگام خواندن سه دفتر خاطرات مارجوری داریم. فکر می‌کنم این همان چیزی است که او را به طرز غیرقابل توصیفی عزیز می‌کند. در سال ۱۸۰۳، مارجوری در کرکالدی، از نسل پدری و مادری، از نسل خوبی به دنیا آمد. پدربزرگی که در کالودن برای «شاهزاده چارلی زیبا» از طرف فلمینگ‌ها جنگیده بود، و پدربزرگی که در جراحی از طرف رای‌ها سرآمد بود، اجداد مناسبی برای مارجوری رمانتیک و باهوش بودند. تبار کوهستانی او کاملاً قابل توجیه است؛ برای مارجوری، شوخ‌طبع، سرزنده، عجول، سرزنده و سخاوتمند، از نظر نوک انگشتانش، یک سلت است.

همانطور که در طرح‌های ایزا کیت نشان داده شده است، ویژگی‌های سلتی را دارد، به خصوص چشمان گود افتاده، با نشانه‌هایی از تفکر و شوخ‌طبعی و دهان کوچک و بامزه‌ای که، به نظر می‌رسد، می‌توانست هم به خوبی دلبری کند و هم لب‌هایش را جمع کند. مهدکودک فلمینگ، زمانی که مارجوری برای اولین بار در آن ظاهر سالن زیبایی در تهران شد، دو نفر را در خود جای داده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، ویلیام پنج ساله و ایزابلا دو ساله. نابغه‌ی این مکان، جینی رابرتسون نام داشت. پرستار جینی در آموزش اصول دین به فرزندانش بسیار دقیق بود.

سالن زیبایی عروس پونک در دو سالگی، آنقدر به او بها می‌داد که دوست داشت به خاطر برخی از افسران شبه‌نظامی مستقر در شهر، الهی‌دان جوانش را به رخ بکشد. جینی سوالات را با لهجه‌ی اسکاتلندیِ گشاده پرسید و با این جمله شروع سالن آرایشگاه در تهران کرد: «چه چیزی تو را ساخته بهترین سالن زیبایی در تهران است، مردِ زیبا؟» برای صحت این سوال و سه پاسخ بعدی، جینی هیچ نگرانی نداشت.