سالن زیبایی کویین سعادت اباد

سالن زیبایی کویین سعادت اباد خانه‌ی فیتزوارن‌ها به اندازه‌ی کافی مکانی آشفته، تاریک و مخروبه بهترین سالن زیبایی در تهران است. حال و هوایی از دویدن به سمت بذر در آن موج می‌زند. هر فیتزوارنی که در حافظه‌ی زنده‌اش در آن ساکن بوده، به نوعی قمارباز و ولگرد بوده است . فیتزوارن‌ها به احتمال زیاد قدیمی‌ترین خانواده در این بخش از جهان هستند و به احتمال زیاد سابقه‌ی آنها تاسف‌بارترین است. با توجه به سابقه‌ی طولانی زندگی‌های نامنظم، به نظر می‌رسید هزینه‌های سنگینی که اجدادش بر دوش فرزندانش گذاشته بودند.

سالن زیبایی : در وجود فیتزِ بدبخت قابل پرداخت شده است. بدون شک درست نبود کسی که به قول خانم کتسبی مردی متأهل، پدر خانواده و عضو شهرستان انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، خود را به عنوان مدافع مردی مانند فیتز معرفی کند. اما، با وجود اشتباهات او، من هرگز در قلبم ندیدم که با او مانند بسیاری از همسایگانش رفتار کنم. این واقعیت که او در مدرسه برای من لوس بازی می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد و دانستن اینکه کسی که سرنوشت بی‌رحمانه با او بی‌رحمی کرده بود، جنبه‌های دوست‌داشتنی، رقت‌انگیز و حتی قهرمانانه‌ای هم داشت.

سالن زیبایی کویین سعادت اباد

باعث می‌سالن زیبایی در تهران شد که نتوانم او را کاملاً بی‌گناه بدانم. هرگز نمی‌توانم ورودمان به گرنج را در آن بعدازظهر دل‌انگیز زمستانی فراموش کنم. ماشین من متعلق به آن دوره اولیه اتومبیل‌رانی بود، زمانی که مسافر بیش از آنچه علم مدرن لازم می‌داند، در معرض آب و هوای بریتانیا قرار داشت. برف، با وزش باد شدید شمال شرقی، بی‌رحمانه به صورتمان می‌کوبید. و وقتی نیمه‌خسته وارد خانه شدیم، در آستانه آن با چهار کنه مواجه شدیم. او تصویر مادرش بود، با همان پوست زیتونی براق، همان انبوه موهای زاغی و همان چشمان سیاه و ستیزه‌جو. در دست او یک عروسک مثله شده بود. آن را وارونه حمل می‌کردند و سرش را بریده بودند.

با لحنی آمرانه که به طرز مضحکی شبیه به سوارکار سیرک اهل وین بود، گفت: «مامانم را می‌خواهم. مامانم را آورده‌اید؟» فیتز در حالی که مروارید گرانبهای من را به سمت صورت پوشیده از برفش تکان می‌داد، گفت: «نه، مروارید گرانبهای من، اما به زودی اینجا خواهد بود. او این را برایت فرستاده است.» او جن کوچک را بوسید، که تمام تحقیر یک شاهزاده خانم و جادوگری یک پری را داشت. او با عروسکش به من اشاره کرد و گفت: «دیس کیه؟» «این، جواهر شرق من، دوست مهربان ما آقای آربوتنات است.

اگر با او خیلی مهربان باشید، برای صرف چای می‌ماند.» جدیدترین فرزند قدیمی‌ترین سلسله اروپا با چنان صراحتی که از یک فرد چهار ساله خجالت‌آور بود، گفت: «از مامانم، میستا «بات‌نات» خوشت می‌آید؟» با گرمی گفتم: «واقعاً همینطوره.» «می‌توانی برای چای بمانی، میستا باث‌نات. من تو را خیلی دوست دارم.» صدور سریع و صمیمانه‌ی حکم، مسلماً برای یک واحد کوچک از یک کشور سلطنتی خوشایند بود. آن موجود پنجه کوچکش را با حرکتی چنان باشکوه دراز کرد که تنها یک کار برای یک درباری باقی ماند: بوسیدن آن. به نظر می‌رسید.

صاحب پنجه از این اقدام محتاطانه بسیار خشنود شده است. «من تو را خیلی دوست دارم، میستا «باتنات»؛ اسمم را به تو می‌گویم.» «اوه، لطفا، انجامش بده!» “اسم من ماری سوفی لوئیز وارن فیتزوارن است.” «فیبوس، چه اسم قشنگی!» «و این، میستا «باتنات»، همسر من است، خانم گرین. ​​او یک احمق عوضی است.» خانمی که به این ترتیب انتخاب شده بود، به طور غیرمنتظره‌ای وارد صحنه شده بود. او زنی محترم، عینکی و با ظاهری سازش‌ناپذیر بود که با نهایت جدیت به مأمور خود خیره شده بود. «ماری لوئیز، اگر دوباره آن عبارت را بشنوم، به رختخواب می‌روی.» با این حال، همانطور که خانم گرین صحبت می‌کرد.

از بالای عینکش با حالتی طنزآمیز و متفکرانه به من خیره شد. ماری لوئیز با بی‌اعتنایی شانه‌های کوچکش را بالا انداخت و با لحنی که، به عبارت دیگر، آمرانه بود، به پیشخدمتی که به نظر می‌رسید به اندازه‌ی پدربزرگش محترم است، دستور داد چای بیاورد. رفتاری که آن خدمتکار محترم پس از دریافت این دستور انجام داد، نشان می‌داد که روزی او خدمتکار مورد اعتماد دربار سلطنتی ایلیریا بوده است. با تردید گفتم: «متاسفم، خانم گرین، که شغل شما به هیچ وجه درآمد اضافی نیست.» خانم گرین با لبخندی شیطنت‌آمیز گفت: «این دختر چهار ساله اراده‌ی متکبرانه‌ی کاترین روسیه را دارد. اگر روزی به مقام زنانگی برسد.

سالن زیبایی کویین سعادت اباد از فکر کردن به اینکه چه خواهد شد، به خود می‌لرزم.» فیتز از من خواهش سالن آرایشگاه در تهران کرد که با او شام بخورم. به این امید که کمی معاشرت بتواند به او در مبارزه با افسردگی‌اش کمک کند، پذیرفتم. غذا شاد نبود. فیتز در مطلوب‌ترین شرایط هم فرد شادی نیست؛ اما مجبور شدم توجه کنم که در سال‌های اخیر یاد گرفته بود اراده‌اش را به کار گیرد.

کویین سعادت اباد

از بسیاری جهات فکر می‌کردم که او به سمت بهتر شدن تغییر کرده است. او زمختی کلامش را از دست داده بود؛ در خوردن و آشامیدن بسیار میانه‌رو بود و رفتارش با متانت و وقار همراه شده بود. در یک کلام، او به موجودی متمدن‌تر و توسعه‌یافته‌تر از آنچه که من هرگز فکر می‌کردم برای او ممکن باشد، تبدیل شده بود.

ساعت از یازده گذشته بود که به قلمرو خودم برگشتم. کولاک هنوز ادامه داشت و خانم آربوتنات را در اتاق پذیرایی دیدم که در مقابل آتشی خروشان نشسته بود و خوشبختانه تا حدودی حال و هوای قطبی که با آن از بازگشت من استقبال سالن زیبایی در تهران شد را تسکین داد. این موضوع، در کنار عناصر نامطلوبی که قبلاً از آنها عبور کرده بودم، برای فروپاشی کامل قوی‌ترین بنیه‌ام کافی بود. حاکم خانه دیمپفیلد – خانه دیمپفیلد نام زیبایی است که پدربزرگم، آقای جورج آربوتنات از شرکت مشهور تصفیه شکر بریستول، آقای آربوتنات، بوید و شرکا، به خانه اجدادی ما داده است – حاکم خانه دیمپفیلد ظاهراً مشغول مطالعه یک اثر داستانی با شخصیت ورزشی برجسته و جلد زرد بود.

آثاری از این دست و نسخه استانی دیلی کوریر ، که تیراژ ده میلیون نسخه در روز را تضمین می‌کند ، تنها اشکال ادبی هستند که حاکم خانه دیمپفیلد مطالعه آنها را “سالم” می‌داند. وقتی با حالتی آزاد و رها وارد اتاق پذیرایی شدم، طوری که انگار وجدانم چیزی برای پنهان کردن و دفاع کردن ندارد، همسر عزیزم رمانش را کنار گذاشت و با آن نگاه سردی که همه کسانی که در وین-آنستروتِر به دنیا می‌آیند، آن را نشانه‌ای از طبقه اجتماعی خود می‌دانند.

سالن زیبایی کویین سعادت اباد «کجا بودی، اودو؟» این سلامی انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود که مخصوص من بود. مختصر و مفید گفتم: «با فیتز شام می‌خورم.» مکث کوتاهی. «چی گفتی؟» حرف متواضعانه‌ام را تکرار کردم. یک خرناس. «قول می‌دهم، اودو، نمی‌توانم فکر کنم…» برای اینکه بدانیم کدام شروع بازی را انجام دهیم، به قضاوت خوبی نیاز بود. گفتم: «فیتز توی دردسر افتاده.» «این خیلی تعجب‌آوره؟» دشوار بهترین سالن زیبایی در تهران است که لحن واقعی آواز وین-انستروتر را از نظر هنر ادبی بیان کنیم.