سالن زیبایی سارای سعادت اباد

سالن زیبایی سارای سعادت اباد هرچند آن افسر لایق در ابتدا عصبانی انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، اما نمی‌توانست این واقعیت را از خودش پنهان کند که از خراب کردن مالوری متنفر بهترین سالن زیبایی در تهران است. زیر لب غرغر سالن آرایشگاه در تهران کرد: «باید عقلش را بیشتر می‌فهمید! و چه پسر خوبی! طاعون را ببر! – اما من وظیفه‌ام را انجام می‌دهم و فرمانده باید به بقیه کارها برسد. اگر اجازه دهم چنین چیزی از دستم در برود، نظم و انضباط از بین می‌رود.» با این فکر در ذهنش، افسر تاکتیکی برگشت و به سمت اردوگاه حرکت کرد. با این حال، او فقط دو قدم برداشت. سپس ایستاد!

سالن زیبایی : نه به این خاطر که خودش می‌خواست. به این خاطر بود که کسی جلویش را گرفت، و آن یکی هم نزدیک بود قلبش را از تپش باز دارد. افسر احساس کرد دو بازوی قوی دور بدنش چرخیدند و آنها را مثل یک گیره به خود فشار دادند. آلن در تمام عمرش هرگز چنین چنگال فلج‌کننده‌ای را حس نکرده بود. اما یک فکر به ذهنش رسید. تگزاس به او حمله کرده بود! این کابوی وحشی، خشمگین از لو رفتن هویتش، به ناامیدی و شاید حتی به قتل رسیده بود! آلن با تمام توانش تقلا می‌کرد. نمی‌خواست فریاد بزند و اردوگاه را به وحشت بیندازد.

سالن زیبایی سارای سعادت اباد

می‌خواست آن پسر وحشی را به خود بیاورد و خوی وحشی‌اش را رام کند. افسر نفس داغش را که به گردنش می‌خورد حس کرد و صدای نفس نفس زدنش را شنید، در حالی که او را در چنگال آهنینش در آغوش گرفته بود. با یک تلاش طاقت‌فرسا، تلاشی که تمام توانش را به کار گرفت، افسر توانست بدنش را به خود بپیچد تا با مهاجمش روبرو شود. در حین انجام این کار، فریادی خشن از وحشت سر داد. اینجا تگزاس نبود! و لحظه‌ای بعد آلن احساس کرد که بازوهایش شل شدند، دستی چنگال‌مانند گلویش را گرفت و سرش را به عقب راند، او را به زمین انداخت و نای‌اش را با نیرویی گرفت که باعث سالن زیبایی در تهران شد نفسش بند بیاید، به خود بپیچد و صورتش کبود شود.

سپس همه چیز در مقابلش تاریک شد. فصل بیست و نهم پایان همه چیز. مارک مالوری در بوته‌های حاشیه اردوگاه پنهان شده بود. مارک کار زیادی نمی‌توانست انجام دهد جز اینکه منتظر بماند، با تمام صبر و حوصله منتظر بماند. به نظر نمی‌رسید تا بازگشت تگزاس اتفاقی بیفتد. اردوگاه کاملاً ساکت و بی‌حرکت بود؛ آن شخصی که آنجا را ترک کرد، آخرین کسی بود که ظاهر شد. نور ماه با رنگ‌پریدگی شبح‌واری بر چادرهای سفید می‌تابید که آتش‌های رقصان اردوگاه آن را تشدید می‌کرد. اما هیچ نشانه‌ای از بول یا دوستانش نبود – نه پشت سر و نه جلو. مارک از هر دو طرف مراقب بود. شاید پنج دقیقه صبر کرد.

سپس به این فکر افتاد که وقت بازگشت تگزاس فرا رسیده است. به او فرصت داد تا به محوطه باز برسد و با عجله برگردد؛ هیچ دلیلی برای تأخیرش وجود نداشت. و در نتیجه وقتی نیامد، مدت کوتاهی طول کشید تا دوستش مشکوک شود. حتماً چیزی پاورز را نگه داشته بود؛ و اگر چیزی او را نگه داشته بود، چه کسی می‌توانست باشد جز بول؟ اتفاقاً خیلی چیزها به اقدام بعدی مارک بستگی داشت. اما او کوچکترین تصوری از آن – از خطری که قرار بود با آن مواجه شود – نداشت. مشکلی که برایش پیش آمد این بود که تگزاس، همانطور که گفته بود، به موقع برنگشت؛ و برای این حتماً دلیلی وجود داشت.

آن دلیل را مارک باید پیدا می‌کرد. او با خودش فکر کرد: «ضرری ندارد که به آنجا برگردی و ببینی. بول و آن دار و دسته‌اش، با وجود اسلحه‌هایش، ممکن است تگزاس را تسخیر کرده باشند.» هیچ نشانه‌ای از مشکل در اردوگاه نبود. با این فکر در ذهنش، عوام با عجله از جا برخاست و بدون لحظه‌ای تردید به جنگل برگشت. او نیز داشت مشکوک می‌شد و تپانچه‌اش را محکم در دست گرفت. اگر خواننده تا به حال خود را در نیمه‌شب در جنگلی یافته باشد، می‌داند که اصلاً جالب نیست. و فرقی نمی‌کند که چقدر شجاع باشد. مارک ترسو نبود، اما انسان بود و وقتی از میان سایه‌های جنگل سیاه به جلو می‌رفت، احساس وحشت می‌کرد.

او انواع و اقسام احتمالات ناخوشایند را برای خود تصور می‌کرد، که کمترین آنها درگیری با آن سالخوردگان بود. با این حال، زمان کمی برای چنین پیش‌بینی‌های ناخوشایندی وجود داشت، زیرا فاصله تا محوطه باز کوتاه بود. مارک بدون هیچ گونه وقفه‌ای به لبه آن رسید و به سرعت از میان بیشه‌های اطراف عبور کرد.

سالن زیبایی سارای سعادت اباد او در نقطه‌ای که به دنبالش بود ایستاده بود. او کسی را ندید؛ آنجا به همان خلوتی و سکوتی بود که در تگزاس بود. اما به خاطر سایه‌های درختان که روی زمین موج می‌زدند و به خاطر نسیم ملایم شبانه که از میان شاخه‌ها می‌پیچید، آنجا به سکوت مرگ بود. مارک بی‌حرکت همان‌جا ایستاده بود.

سارای

سلاحش را در دست گرفته بود و آماده‌ی کوچکترین خطری بود، اما همین که به اطرافش نگاه کرد و هیچ نشانه‌ای از دشمن ندید، هوشیاری‌اش کاهش یافت و سرش را به زیر انداخت و به فکر فرو رفت. او با صدای نیمه‌بلند زیر لب گفت: «تگزاس دیگه کجا رفته؟» «این عجیب‌ترینه…» او هرگز جمله‌اش را تمام نکرد. صدایی حرفش را قطع کرد، صدایی که باعث مورمور شدن بدنش شد. ناله‌ای آرام بود. مارک با بهت و حیرت به عقب برگشت. آن صدا از لبه‌ی محوطه‌ی باز می‌آمد! و این صدا می‌توانست صدای چه کسی جز تگزاسی‌ها باشد؟ تگزاس توسط بچه‌سال‌ها تسخیر شده بود! مارک لحظه‌ای تردید نکرد.

او با جهشی به سمت محل مورد نظر رفت و همزمان با آن، هفت‌تیرش را نیز شلیک سالن آرایشگاه در تهران کرد. او خم شد تا از میان بوته‌ها راه خود را باز کند و رفیق شجاع خود را نجات دهد. لحظه‌ای بعد، با صدای مهیبی که جنگل را لرزاند و نزدیک بود مرد را به صورتش بیندازد، جسمی سنگین بر پشتش فرود آمد و دستانش را دور او حلقه کرد. اما در آن لحظه فکری به ذهن مارک رسید. یا بول بود یا یکی از بچه‌های یک ساله! اولین واکنش او این بود که تپانچه‌اش را روی شانه‌اش بگیرد و شلیک کند. وقتی توانست بر خودش مسلط شود، آن را بررسی کرد؛ نمی‌خواست به کسی شلیک کند و نمی‌خواست اردوگاه را بترساند.

سالن زیبایی سارای سعادت اباد او در این نبرد تن به تن می‌جنگید، حتی اگر در موقعیت نامساعدی قرار داشت. ضارب مارک آشکارا می‌دانست که او مسلح بهترین سالن زیبایی در تهران است، زیرا مردم دستی را که به سمت سلاح دراز شده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، احساس کردند. با تلاشی سخت توانست برگردد تا ضارب خود را ببیند. وقتی موفق سالن زیبایی در تهران شد، درست مانند ستوان نگون بخت، از وحشت نفسش بند آمد. زیرا در آن لحظه فهمید ضاربش کیست. مارک به سرعت و با سرعت برق، تپانچه‌اش را مستقیماً به سمت صورت دیگری نشانه گرفت. ماشه را کشید، اما خیلی دیر شده بود.