سالن زیبایی سپیده سعادت اباد

سالن زیبایی سپیده سعادت اباد آنها ساعتی نداشتند که زمان را نشان دهد، و این وضعیت را عذاب‌آورتر می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد. اگر کلانتر به موقع می‌رسید – هرچند کوچکترین دلیلی برای تصور آمدنش وجود نداشت – ممکن انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود آنها آزاد شوند. اگر نمی‌رسید – بول وقتی به آن فکر می‌کرد، دندان‌هایش را از خشم به هم می‌فشرد. برای بچه‌های یک ساله کاملاً مشخص بود که ساکنان سابق سلول چگونه فرار کرده‌اند؛ میله شکسته داستان را روایت می‌کرد. اما زندانیان به ندرت متوجه این موضوع شدند.

سالن زیبایی : آنقدر که از هیجان و تعلیق و ترس وحشت‌زده بودند. زمان به سرعت می‌گذشت. هیچ‌کس نمی‌دانست چقدر از آن گذشته بهترین سالن زیبایی در تهران است، و آن چهار نفر ذهنشان را مشغول جر و بحث با یکدیگر کرده بودند، برخی قسم می‌خوردند که یک ساعت، برخی دیگر نیم ساعت. به نظر می‌رسید که پدر زمان به مجازات این تبهکاران علاقه‌مند است، زیرا با کندی عذاب‌آوری پیش می‌رفت. گاهی اوقات یک دقیقه ممکن است به اندازه یک عمر به نظر برسد. گذشته از همه اینها، زمان نسبی است؛ هر انسانی بسته به سرعت عبور ایده‌ها از ذهنش، زمان خودش را دارد. بنابراین، آن یک ساعت و نیم، مدت بسیار طولانی‌ای بود.

سالن زیبایی سپیده سعادت اباد

آن چهار نفر، با نزدیک شدن به پایان ماجرا، نمی‌دانستند که آیا یک ساعت گذشته است یا شش ساعت. و تقریباً امیدشان را از دست داده و تسلیم شده بودند که ناگهان صدای پایی آمد که قلبشان را به تپش انداخت. در بیرونی باز سالن زیبایی در تهران شد؛ سپس در سلولشان. شخصی با گام‌های بلند وارد شد. کلانتر بود! غوغایی تمام‌عیار برپا شد. تنها لحظه‌ای طول کشید تا مأمور تشخیص دهد که اینها دیوانه نیستند. از التماس‌های هیجان‌زده و دیوانه‌وارشان، او توانست داستان بدشانسی‌شان، یعنی گرفتار شدنشان توسط دیوانه‌های واقعی را بفهمد. همچنین، او فهمید که آنها صرفاً برای بیرون رفتن، برای رفتن به جایی، عجله‌ی طاقت‌فرسایی دارند.

او می‌دانست که حق ندارد آنها را نگه دارد. قدمی به جلو برداشت و آنها را آزاد کرد و به سمت در هدایتشان کرد. لحظه‌ای بعد، چهار نفر با سرعتی که می‌توانست به یک بز کوهی اعتبار ببخشد، در خیابان به سمت وست پوینت می‌دویدند. این یک مسابقه‌ی «هر طور که مایلی برو» بود، هر کس برای خودش. آنها با سرعت به راه خود ادامه دادند و از مرز محدوده‌ی دانشکده‌ی افسری، خانه‌های افسران و سالن غذاخوری گذشتند. آنها بی‌خیال عواقب کار بودند و هیچ تلاشی برای پنهان شدن از کسی نمی‌کردند. زمان بسیار گرانبها بود. یک نگاه به میدان رژه‌ی پیش رو به آنها نشان داد که هنوز صدای شلیک گلوله به گوش نرسیده است.

که هنوز امیدی سالن آرایش و زیبایی سالن آرایش و زیبایی هست. با این حال، سرعت آنها باز هم بیشتر شد. ساختمان آکادمی و نمازخانه را پشت سر گذاشتند و در جاده به سمت اردوگاه به راه افتادند. آنها دیدند – وای، چه وحشتناک! – سرجوخه و سرباز تنهایش جلوی توپ صبحگاهی ایستاده بودند و آماده شلیک بودند! و لحظه‌ای بعد، آن چهار نفر، یکی پس از دیگری، وحشیانه در اطراف اردوگاه دویدند، از کنار افسر شگفت‌زده آن روز گذشتند و از روی خاکریز فورت کلینتون، جایی که یونیفرم‌هایشان پنهان شده بود، شیرجه زدند. درست همان موقع… بنگ! اسلحه شلیک شد.

و دو دقیقه بعد، سرخ و نفس‌زنان، اما هنوز یونیفرم‌پوش و سالم، آن چهار نفر به نگهبان علامت دادند، به سمت اردوگاه دویدند و در خیابان گروهان برای حضور و غیاب با همکلاسی‌هایشان به دام افتادند. راه فرار تنگ بود؛ اما خطا به اندازه یک مایل بود. فصل سیزدهم بازدید از غار. «فکر نمی‌کنم تا وقتی این لباس‌ها را از جلوی چشمم پنهان نکنم، دیگر هیچ‌وقت بتوانم راحت بخوابم.» گوینده مارک بود. تعداد قابل توجهی از عوام دیگر، روی هم رفته هفت نفر، با او بودند. آنها با عجله از میان جنگل‌های شمال پست عبور می‌کردند؛ و غریبه‌ای که از آنجا عبور می‌کرد، اگر متوجه می‌شد که هر یک از آنها دسته‌ای از لباس‌های رنگارنگ را بر دوش خود حمل می‌کنند، بسیار متعجب می‌شد.

سالن زیبایی سپیده سعادت اباد با خنده گفت: «اگر آن را به سلامت در غارمان بگذاریم، می‌توانیم مطمئن باشیم که تمام خطرها از بین رفته است.» یکی از بقیه گفت: «وقتی فهمیدم بول آن را در فورت کلینتون جایی که هر کسی ممکن است پیدایش کند، گذاشته، فکر کردم دارم می‌میرم. می‌دانید، وقتی ما رفقا لباس‌ها را تنش می‌کنیم تا به خاطر یک شوخی دستگیرش کنیم، حتماً خیلی دیر به اردوگاه برگشته و فقط وقت داشته قبل از مراسم عشای ربانی صبح، لباس‌هایش را بکند. بول هریس باید بیشتر مراقب می‌بود و آن را آنجا نمی‌گذاشت.» تگزاس غرید: «پوتین‌هاش رو ول کن! اون پیرمردهای یک ساله هیچ‌وقت عقل نداشتن!» «لانه‌ای» که هفت نفر با عجله به سمت آن می‌رفتند.

سپیده

حدود دو مایل دورتر در جنگل قرار داشت. تنها ورودی شناخته‌شده‌ی آن، سوراخ کوچکی در کنار صخره بود که توسط کشیش هنگام «زمین‌شناسی» کشف شد. آن لانه مکانی تاریک و مرموز بود، منبع بی‌پایان ماجراهای عجیب. همانطور که خوانندگان قدیمی می‌دانند، این مکان در اصل حدود پنجاه سال پیش متعلق به یک باند جاعل اسکناس بود. آنها در گوشه‌ای مخفی از آن گیر افتاده و تصادفاً خفه شده بودند. اسکلت‌هایشان آنجا مانده بود تا عوام را که برای اولین بار جسارت ورود به آنجا را داشتند، بترساند.

چند روز بعد گنجی در آنجا پیدا سالن زیبایی در تهران شد. در نهایت معلوم شد که تقلبی است، اما تا زمانی که هیجان قابل توجهی ایجاد نکرده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. روی هم رفته، آن لانه جای خوشمزه‌ای برای گذراندن یک بعدازظهر تعطیل بود. هرگز نمی‌توانستید حدس بزنید چه اتفاقی ممکن است بیفتد.

با این حال، آن هفت نفر عوام هم به اندازه‌ی آن غریبه نگران بودند. آنها ناامیدانه تلاش می‌کردند تا بار سنگین کنجکاوی خود را پنهان نگه دارند. مارک گفت: «هر لحظه می‌ترسم که کسی دوباره بیاید و ما را غافلگیر کند. می‌دانم که اگر این کار را بکنند، خواهم مرد.» دلیل این پنهان‌کاریِ ناامیدانه چندان دور از دسترس نیست. آنها می‌خواستند از شرِ این لباس‌های مبدلِ افشاگر خلاص شوند. مارک در حالی که با عجله به راهش ادامه می‌داد.

سالن زیبایی سپیده سعادت اباد مارک گفت: «یک یا دو هفته‌ای بهترین سالن زیبایی در تهران است که نزدیکش هم نشده‌ایم. آنقدر کار داشته‌ام که حتی وقت نکرده‌ام به آنها فکر کنم. نمی‌دانم در این مدت اتفاقی افتاده است یا نه.» دیویی اشاره سالن آرایشگاه در تهران کرد: «شاید اسکلت‌ها زنده شده‌اند.» که در این لحظه، سرخپوست بیچاره از سرما لرزید و فریاد زد: «اووو!» در این زمان آنها به مقصد خود رسیده بودند. نیازی به توصیف زیادی نیست.