سالن زیبایی در ولنجک

سالن زیبایی در ولنجک : او چهره ای کک و مک، لاغر و مطیع است. از زانو پای چپش رفته و در جایش یک کنده چوبی دست و پا چلفتی قرار دارد که با سرعتی فوق‌العاده روی آن می‌لنگد. مادر کریپ سه یا چهار دفتر را در خیابان اصلی تمیز می کند.

سالن زیبایی در زمان های دیگر شستشو می دهد. به نحوی، آنها موفق می شوند در این محل زندگی متزلزلی که توسط پدر کریپ وصله شده بود، زندگی کنند.

سالن زیبایی در ولنجک

سالن زیبایی در ولنجک : پدری که چندین سال قبل یک شب در حال مستی در بایو افتاده بود و آنچه که گربه ماهی از او باقی مانده بود در ساحل صد یاردی دورتر دفن شد. اخیراً، کریپ متعهد شده بود که در حمایت متقابل کمک کند. یک روز صبح با ترس وارد دفتر پست شد و چند کاغذ خرید. او اینها را برای فروش در خیابان ها با تردید فراوان عرضه کرد.

کریپ در فروش اوراقش مشکلی نداشت. مردم ایستادند و به آسانی اجناس این جوان ضعیف و ضعیف را خریدند. پای چوبی‌اش نظر عابران عجول را جلب کرد و تا زمانی که کاغذی برایش باقی مانده بود، نیکل‌ها در دستش می‌بارید. یک روز صبح کریپ نتوانست برای اوراق خود تماس بگیرد. روز بعد نه او ظاهر شد و نه روز بعد، و یکی از روزنامه‌فروشان در مورد غیبت او به درستی مورد سؤال قرار گرفت.

او گفت: «کریپ دو پیومونیا دارد. مرد پست، گرچه تحت تأثیر مصیبت‌های متعدد دیگران و خودش سنگینی می‌کند، وقتی شب می‌رسد کت خود را می‌پوشد و به سمت خانه کریپ می‌رود. هوا سرد و پر از مه است، و گودال‌های بزرگی که از باران‌های اخیر به جا مانده، در چراغ‌های برق می‌درخشند و می‌درخشند. جای تعجب نیست که ذات الریه دست سرد خود را روی کریپ ضعیف و ضعیف گذاشته است.

که مانند او در کانکس غرق باران در لبه آب زندگی می کند. مرد پست می رود تا بپرسد که آیا دکتر داشته است و آیا مایحتاج مورد نیازش را تامین کرده است. او از روی ریل راه‌آهن می‌رود و به دو چهره‌ای نزدیک می‌شود که با وقاری نامشخص در یک جهت حرکت می‌کنند. یکی از آنها با صدای بلند صحبت می کند.

با شکوفایی سخنوری، اما با دقتی مبالغه آمیز که نشان می دهد در مرحله خاصی از مستی است. صدای او در اتاق نشیمن و بالاترین محافل اجتماعی هوستون شناخته شده است. نام او این است-خب، اجازه دهید او را اولد بوی بنامیم، زیرا همراهان تحسین‌کننده‌اش او را به همین ترتیب می‌شناسند. با عجله به شکل زنی غمگین از کنار آنها می گذرد.

مرد پست به طور شهودی فکر می کند که او از خانواده کریپ است و او را با بازجویی متهم می کند. او از بروگ نفس نفس زنش می‌فهمد که یک دکتر کریپ را دیده است و او بسیار بیمار است، اما با داروها، پرستاری و غذای مناسب احتمالا بهبود می‌یابد. او اکنون با عجله به داروخانه می رود تا – با آخرین دلارش – دارویی را که باید فورا مصرف کند بخرد.

سالن زیبایی در ولنجک : مرد پست می‌گوید: «من با او می‌مانم تا زمانی که تو برگردی» و با شور و حرارت می‌گوید: «هیون آفرین بر تو، متاسفم!» او به سمت چراغ های شهر ذوب می شود. خانه ای که کریپ در آن زندگی می کند روی قفسه ای در سمت بایو قرار دارد و نزدیک شدن آن از بالا باید از مجموعه ای از پله های شیب دار و تقریباً تراشیده شده توسط معمار فقید خانه به کرانه بریده شود.

در بالای این پله ها دو چراغ جامعه متوقف می شوند. یکی از آنها می گوید: «پسر، ولش کن. ممکن است در حال گرفتن باشد. و تو امشب به رقص می روی. این موش کوچک یک روزنامه‌فروش – چرا باید او را شخصا ببینید؟ بیا برگردیم تو خیلی چیزها داشتی-” پیر پسر می گوید: «بابی، آیا من این همه سال بیهوده زحمت کشیده ام و سعی کرده ام.

تو را متقاعد کنم که الاغ هستی؟ من می دانم که من یک شیطان مگس، و درخشش مد هستم، اما من گوزن را دیدم zat boy. هفته ای به من کاغذ می فروخت، حالا به من بگو که او در این سوراخ رتش اینجا مریض است. بیا، بابی، وگرنه برو شیطان. من وارد می شوم.

کلاه ابریشمی خود را به پشت سرش فشار می دهد و با سرعت خطرناکی از پله های شیب دار پایین می آید. دوستش که می بیند مصمم است، بازویش را می گیرد و هر دو تکان می خورند و به سمت قفسه کوچک زمین پایین می روند. مرد پست آنها را در سکوت تعقیب می کند، و آنها آنقدر درگیر پیشرفت ناپایدار خودشان هستند که نمی توانند حضور او را متوجه شوند.

دورشان می لغزد، چفت در زهوار را بالا می زند، خم می شود و وارد کلبه ی بدبخت می شود. کریپ روی تختی کوچک در گوشه ای دراز کشیده است، با چشمانی عالی و تب دار، و انگشتان کوچک استخوانی و بی قراری که عصبی روی جلدها حرکت می کنند.

باد شبانه به صورت جریان‌های آبراهه‌ای بین بسیاری از شکاف‌ها می‌وزد و شعله ضعیف یک شمع را که در چربی خود چسبیده بر بالای یک جعبه چوبی شعله‌ور می‌کند. کریپ می گوید: «سلام آقا. “من شما را می دانم. یر روی کاغذ کار می کند. من در سینه ام با درد شدیدی دراز کشیده ام. چه کسی در جنگ پیروز می شود؟» مرد پست در حالی که دست داغ کک و مک خود را احساس می کند.

می گوید: «فیتسسیمونز برنده شد. “آیا درد زیادی داری؟” “چند دور؟” “دور اول. کمتر از دو دقیقه آیا می توانم کاری انجام دهم که شما راحت تر شوید؟» «عالی! این سریع بود ممکن است یک نوشیدنی بخورید.» در دوباره باز می شود و دو موجود باشکوه وارد می شوند. کریپ کمی نفس می کشد که چشمان سریعش به آنها می افتد.

حضور مرد پست را با تعظیم عمیق و اغراق آمیز اما خوش نیت تصدیق می کند و سپس می رود و در کنار بالین کریپ می ایستد. او با ابروهای بلند بالا می‌گوید: «پیرمرد، وازر مازر؟» کریپ می گوید: «بیمار. “من شما را می شناسم.

سالن زیبایی در ولنجک : یک روز صبح یک ربع برای یک کاغذ بدهید.» دوست اولد بوی خودش را در پس‌زمینه می‌چرخاند. او مردی است با کت و شلوار با ماکینتاش و عصا، و شخصیت مزاحم نیست.