آرایشگاه زنانه در بلوار اندرزگو

آرایشگاه زنانه در بلوار اندرزگو متوجه دستش روی سینه‌ی کتم شدم. او تکه‌ای روبان سیاه به آن سنجاق کرده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود که یک ستاره‌ی نقره‌ای به آن وصل بود. با کمی خجالت گفتم: «متاسفم، آقا، هیچ‌کس تا به حال کمتر از این کار نکرده که شایسته‌ی نشان ستاره نقره‌ای ایلیریا باشد.» پادشاه با چنان سادگی و صمیمیت شگفت‌انگیزی دستم را در دست گرفت که مقاومت در برابرش بسیار دشوار بود. «آقای آربوتنات، همانطور که ضرب‌المثل انگلیسی شما می‌گوید، یک دوست در مواقع نیاز، واقعاً یک دوست بهترین سالن زیبایی در تهران است. و خانم، وقتی با هم کوتیلون را در بلیناو رهبری می‌کنیم، امیدوارم با پوشیدن این [لباس] به ما افتخار دهید.» پادشاه جواهری بسیار زیبا را روی میز چای گذاشت.

سالن زیبایی : خانم آربوتنات در حالی که لبخند کمرنگی از میان مژه‌های خیسش می‌زد، گفت: «آه، آقا.» پادشاه، در حالی که فنجانی چای در دست داشت، در مقابل آتش ایستاده بود و با ما بسیار ساده، دلنشین و صمیمانه صحبت می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد. او مردی با قدرت ذهن بالا و دیدگاهش به زندگی وسیع و مستقیم بود.

آرایشگاه زنانه در بلوار اندرزگو

او گفت: «شما در این کشور راه‌های زیادی دارید که من دوست دارم در راه خودمان ببینم. اما ما در ایلیریا به آرامی عجله می‌کنیم. آب و هوا چندان مساعد نیست. متاسفم که ما این‌طور فکر نمی‌کنیم. و شکاف عمیق‌تری بین ثروتمندان و فقرا وجود دارد.» در لحن پادشاه رگه ای از پشیمانی وجود داشت.

به نظر می رسید که نگاهش را به آینده دوخته است و در این میان چهره اش خسته و غمگین می سالن زیبایی در تهران شد. آن وقت بود که فهمیدم گفته می شود این مرد با نشاط و قدرت بی نهایت به پایان دوره خود نزدیک شده است. سر شام از شادی او جان گرفتیم. مقاومت در برابر جذابیتش دشوار بود، آنقدر غنی و کامل و خودجوش. اما افکار من مدام از پادشاه، خرد و شجاعتش منحرف می‌شد، و به کسانی که در نظر خدا یک تن بودند و برای آخرین بار با هم غذا می‌خوردند، معطوف می‌شد. شجاعت آنها چیزی والا و حتی شگفت‌انگیز بود. خویشتن‌داری‌ای که با آن می‌خوردند و می‌نوشیدند و در حالی که شکافی زیر پایشان دهان باز کرده بود، نقشی در گفتگو ایفا می‌کردند، تقریباً باورنکردنی بود.

در سراسر نوسان مداوم از کمدی به تراژدی، از تراژدی به کمدی، و از کمدی به تراژدی دیگر در زندگی مشترکشان، آنها با ثبات قهرمانانه‌ای نقش خود را ایفا کرده بودند و حتی در این مرحله تاریک نیز به وظیفه خود عمل می‌کردند. تاس انداخته شد. فردای آن روز، پرنسس به میان قوم خود بازمی‌گشت، با آرشیدوک ازدواج می‌کرد و وقتی زمانش فرا رسید، تاج و تخت را می‌پذیرفت. این بخشی از عهد وحشتناکی بود که پادشاه از پرنسس خواسته بود دیگر هرگز فیتز و فرزندشان را نبیند. شبی پر از خستگی و بدبختی را پشت سر گذاشتم. هر کاری از دستم بر می‌آمد، نمی‌توانستم جلوی افکار فیتز را بگیرم. حدود ساعت سه از خواب بیدار شدم، لباس پوشیدم.

پالتویم را پوشیدم و به باغ رفتم. به نوعی انتظار داشتم او را آنجا پیدا کنم. اما اثری از او نبود و تمام پنجره‌های خانه تاریک بود. به نظر می‌رسید روحی از غم و اندوه همه جا را فرا گرفته است – شب آنقدر تاریک و سرد بود که حتی یک ستاره هم دیده نمی‌سالن زیبایی در تهران شد. به اتاقم برگشتم، آتش را روشن کردم، کنارش نشستم و پیپی روشن کردم. کمی بعد صدای قدم‌هایی را از پله‌ها شنیدم. ایرنه بود، رنگ‌پریده و خسته از شدت گریه. دی‌لایت او را در آغوشم در حالی که سرش روی شانه‌ام بود، پیدا کرد که خوابیده است. روز عزیمت پادشاه بالاخره فرا رسیده بود. همه برای آماده شدن عجله داشتند.

اما دقیقاً ساعت یازده شب، صفی از شش واگن از در خانه ما به سمت ایستگاه راه‌آهن میدلهام حرکت کردند، جایی که قرار بود یک قطار ویژه به ساوت‌همپتون برود. آرزوی سونیا این بود که من و ایرنه او را تا قطار همراهی کنیم؛ و فیتز بیچاره، که تقریباً مات و مبهوت شده بود، مصمم بود که بازی را تا انتها ادامه دهد و با یکی از طغیان‌های عجیب و غریب بدبینی‌اش، نیت ورزشی خود را مبنی بر “حضور در لحظه مرگ” تأیید کرد. پادشاه، دخترش، صدراعظم و خانم آربوتنات در واگن دوم بودند و اسکورت ویژه‌ای از اسکاتلند یارد پیشاپیش آنها حرکت می‌کرد. من و فیتز واگن سوم را برای خودمان داشتیم.

منشی‌ها در واگن چهارم بودند؛ واگن‌های پنجم و ششم پیشخدمت‌ها، ندیمه والاحضرت و مقدار قابل توجهی چمدان را حمل می‌کردند. همچنان که دسته‌ی عزاداران با سرعت متوسط ​​دوازده مایل در ساعت وارد روستای دلپذیر لایمسولد می‌شدند، جایی که کشیش محترم ما شفای روح خود را دارد، تعداد قابل توجهی پرچم در مجاورت کالسکه و اسب‌ها به نمایش گذاشته شده بود. و از پنجره‌های خودِ خانه‌ی کشیش، پرچم بریتانیا در کنار ستاره‌ی نقره‌ای ایلیریا بر روی زمینه‌ای سبز خودنمایی می‌کرد. خانم کشیش دستمال جیبی سفیدی را از دروازه‌ی خانه تکان می‌داد، اما کشیش بخش عمده‌ای از تابلوی نمایشی‌تری را که بر روی چمن روستا چیده شده بود، به دوش می‌کشید.

آرایشگاه زنانه در بلوار اندرزگو در اینجا مدرسه‌ی روستا برپا شده بود، دختران با پیشبندهای سفید زیبا و پسران تقریباً به طرز دردناکی شسته شده به نظر می‌رسیدند. هر کدام پرچم کوچکی داشتند که دیوانه‌وار تکان می‌خورد و کشیشی که در رأس آنها ایستاده بود، جمعیت زیادی را به وجد آورد، در حالی که فردیناند دوازدهم کلاه خود را برداشت و تعظیم کرد.

بلوار اندرزگو

اما همه اینها صرفاً مقدمه‌ای بر منظره تاریخی بود که کمی بعد به آن برخوردیم. در بالای تپه شیب‌دار منتهی به مارل پیتس، آن پاتوق محبوب «فوک‌های بدبوی میدلشایر»، ناگهان! تمام اسب‌های کراکانتورپ، تمام مردان کراکانتورپ، و البته خانم‌هایشان، سگ‌های شکاری‌شان و تمام تشکیلات شکار، حتی پیتر تریر، در صفوف کامل نبرد گرد هم آمده بودند.

همانطور که ساعت یازده صبح یک روز نادر و معطر در اواسط ژانویه بود. دسته سواران در دو طرف جاده صف کشیده بودند و ماشین‌های ما با کمترین سرعت از آن عبور می‌کردند، در حالی که صدای تشویق و شکار و تکان دادن کلاه و دستمال آنها را همراهی می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد. ظاهراً این صحنه با دقت طراحی شده بود و صحنه‌ای زیبا و مناسب را تشکیل می‌داد . این صحنه برای سوارکار سیرک دلشکسته اهل وین جذابیت خود را از دست نداد. او با بوسیدن مکرر دستش پاسخ داد و پدرش کلاه خود را بلند کرد و مرتباً تعظیم کرد، گویی این یک رژه رسمی بهترین سالن زیبایی در تهران است. قلب خانم آربوتنات تکه تکه شده بود.

آرایشگاه زنانه در بلوار اندرزگو اما لحظه بزرگی در تاریخ خاندان انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. چشمان آبی-چینی‌شان پر از اشک بود، اما هنوز هم می‌توانستند نور زنانه‌ی ظریفی از پیروزی را ساطع کنند. استاد بزرگوار در شیپور خود دمید و آجودانش، جوزف جوسلین دِ وِر وِین-آنستروتر، با بالا بردن کلاهش بر روی شلاقش، پیشرفت سلطنتی را نشان داد. همانطور که از کنار خانم کتسبی عبور می‌کردیم، که بسیار سرخ به نظر می‌رسید، لبه‌های کلاهش پهن‌تر به نظر می‌رسید و ظاهرش بیش از هر زمان دیگری به آقای ولرِ بزرگ نزدیک شده بود.