سالن آرایش یاسمینا در تهران

سالن آرایش یاسمینا در تهران بایارد اهل خیابان جرمین، در هر مجلسی که قانون‌شکنان حضور داشتند، مطمئناً از او استقبال گرمی می‌سالن زیبایی در تهران شد. صورتش به شکل ماه‌مانندی درآمده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود که کک و مک‌ها و گوش‌های برجسته‌اش به طرز شگفت‌انگیزی آن را به نمایش می‌گذاشتند؛ و در چشمان سبزش، نگاهی از وجد و سرور واقعی موج می‌زد، در حالی که احساسات براست و جودی، در کنار آن، صرفاً انتظاری امیدوارانه بود.

سالن زیبایی : فیتز ساعتش را بیرون آورد و با حالتی شبیه به مرد سرنوشت به آن نگاه سالن آرایشگاه در تهران کرد. «چهارده دقیقه به نه مانده.» گفت. «ساعت نه، من به تنهایی با تاکسی به خیابان پورتلند پلاک ۳۰۰ می‌روم. ساعت نه و چهار دقیقه بعد از ظهر، کاوردیل و آربوتنات از پی آنها خواهند آمد. آنها سفیر را خواهند خواست، کاوردیل نام ژنرال دراگو را می‌گوید و آربوتنات نام کنت الکسیس زبینسکا را. شما را به اتاق انتظار راهنمایی می‌کنند تا نام‌هایتان به اعلیحضرت برده شود.

سالن آرایش یاسمینا در تهران

اگر ایشان در اتاق باشند، شما را به حضور می‌پذیرند؛ اگر نباشند، گریندبرگ یا یکی از منشی‌های دیگر یا یکی از وابسته‌ها با شما صحبت خواهد کرد. شال گردن‌هایتان را تا گوش‌هایتان بالا نگه دارید و یقه پالتوهایتان را بالا بدهید. اگر فون آرلنبرگ در اتاق نباشد، بگویید که منتظرش خواهید ماند. می‌توانید از زبان ایلیریایی، فرانسوی یا انگلیسی دست و پا شکسته استفاده کنید. البته هدف شما، در هر صورت، این بهترین سالن زیبایی در تهران است که وقت تلف کنید و تا زمانی که دستورالعمل‌های بعدی را دریافت کنید، در خانه بمانید.

منظورم را متوجه شده‌ام؟» کاوردیل گفت: «به طور معقول واضح است. اگر به خانه دسترسی پیدا کنیم، تا زمانی که از شما خبری نشده، نباید آن را ترک کنیم؟» «همینطور است.» «و من و الک و براسه چی؟» صمیمیت رابطه‌ی زناشویی‌ام حسرت‌بار بود. «اومولیگان چهار دقیقه بعد از کاوردیل و آربوتنات می‌رود. او فقط خودش را کاپیتان فوربس معرفی می‌کند که می‌خواهد برای یک موضوع خصوصی و مهم با فون آرلنبرگ قرار ملاقات بگذارد. او نمی‌تواند قرار را تعیین کند؛ اما آنها یک نفر را برای صحبت با تو می‌فرستند.

حتماً خیلی طولانی صحبت می‌کنی و باید از بهترین انگلیسی‌ات استفاده کنی و تا جایی که می‌توانی وقت تلف کنی. فهمیدی؟» اُمولیگان مثل یک فرشته‌ی سراف درخشید. صدای ملتمسانه گفت: «و من و براسه؟» «براسه چهار دقیقه بعد از اومولیگان می‌رود. او آقای بونسر، پیک وزارت امور خارجه، با نامه‌ای برای فون آرلنبرگ خواهد بود. بفرمایید، براسه، این هم نامه برای فون آرلنبرگ.» فیتز با لحنی بی‌نقص و بی‌ریا، نامه‌ی مورد نظر را که به وفور با موم قرمز آب‌بندی شده بود، روی رومیزی انداخت.

فیتز گفت: «براسه، مراقب خواهی بود که این نامه بسیار مهم را به کسی جز جناب بارون فون آرلنبرگ، سفیر و نماینده تام‌الاختیار فوق‌العاده اعلیحضرت پادشاه ایلیریا، در دربار سنت جیمز، ندهی.» با لحنی گمراه‌کننده گفتم: «امیدوارم توضیحات درست باشد.» فیتز با نگاه یک فردریک به من نگاه کرد. تمام حضار کاملاً با او همدردی کردند. فیتز گفت: «یکی می‌خواهد آن را به سفیر برساند. اما براسه، دستور شما این است که این سند را شخصاً به جناب ایشان تحویل دهید.» براسه با حالتی از احترام، نامه را با مهر قرمز شومش در جعبه سیگارش گذاشت. سخت‌گیرترین وزرا هم نمی‌توانستند برای سندی دوران‌ساز، امانتدارتر یا بسیار محتاط‌تری از ارباب کراکانتورپ بخواهند.

سالن آرایش یاسمینا در تهران پیک وزارت امور خارجه پرسید: «وقتی فون تینگامی پیر را ببینم، چطور می‌توانم او را بشناسم؟» فیتز گفت: «تو او را نخواهی دید. اما باید طوری وانمود کنی که انگار واقعاً می‌خواهی او را ببینی.» «اما اگر اتفاقی او را ببینم؟» ارباب کراکانتورپ از یک حرکت ناپلئونی در سکوت فرو رفت. صدای التماس‌آمیزی از بیابان گفت: «از کجا باید وارد شوم؟» فیتز به خویشاوند سببی من گفت: «وین-انستروتر، شما چهار دقیقه بعد از براسه بیایید داخل. شما ستوان فون وایلدنگارت-مرگل از بلایناو هستید و معرفی‌نامه‌ای برای سفیر ایلیریا دارید.

یاسمینا تهران

این کارت شماست و می‌توانید آن را به هر کسی که دوست دارید بدهید.» دریافت‌کننده از کارت ستوان فون ویلدن‌گارت-مرگل از هنگ نهم هوسارها، هنگامی که آن را دریافت سالن آرایشگاه در تهران کرد، بسیار خشنود شد. نحوه‌ی کنار گذاشتن آن توسط او دقیقاً مشابه روشی بود که براسه در مورد نامه‌ی وزارت امور خارجه اتخاذ کرده بود. رفتار او نیز آشکارا از روی آن زینت دیپلماسی سطح بالا الگوبرداری شده بود. گفتم: «گمان می‌کنم قرار است همه ما با بلوف زدن وارد سفارت ایلیریا شویم؛ و وقتی آنجا رسیدیم، باید مراقب باشیم که تا زمانی که به ما توصیه بیشتری نشده، بمانیم؟» «همینطور است.» «اما بیایید برای لحظه‌ای فرض کنیم که هیچ توصیه‌ای دریافت نمی‌کنیم؟» «اگر تا ده دقیقه مانده به ده به سراغتان نیایم، یا تا آن موقع کسی شما را نفرستاده باشد.

باید هر اتاق انتظاری که در آن هستید را ترک کنید و مستقیماً از پله‌های مرکزی بالا بروید و به کسی توجه نکنید. اگر سعی کردند جلویتان را بگیرند، فقط بگویید که می‌خواهید سفیر را ببینید.» «و اگر از زور استفاده کنند؟» «خودت ازش استفاده کن، با تمام سر و صدات. و اگه هنوز از من خبری نشد، اون موقع‌ست که باید به بازنشستگی فکر کنی. همه می‌فهمن؟» ظاهراً همه این کار را کردند. «هفت دقیقه به نه مانده. وقت آن است که تاکسی‌هایمان را جمع کنیم.» فیتز از سر میز بلند سالن زیبایی در تهران شد و ما با هم به دنبال کت و کلاه‌هایمان رفتیم. نمی‌توانم درباره رفقای توطئه‌گرم چیزی بگویم، اما قلبم به طرز عجیبی می‌زد و رگ‌هایم مور مور می‌شدند.

سالن آرایش یاسمینا در تهران آن حس وجد و شعفی که معمولاً مختص بیست دقیقه کوتاه قدم زدن روی چمن بهترین سالن زیبایی در تهران است، در آنها وجود داشت. گفتم: «آن تپانچه را به من بده.» همین که فیتز مخفیانه اسلحه را به دستم داد، ضربان قلبم به طرز عجیبی بالا رفت. این حس شاید به خاطر شام خوردنم در رستوران واردز انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود؛ هرچند بدون شک علمی‌تر این است که آن را به نوعی غریزه‌ی اولیه نسبت دهیم که در برابر ویرانی‌های تمدن بر طبیعت انسان مقاومت کرده است. همانطور که یواشکی سلاح را در جیب شلوارم فرو می‌کردم، نگاهی دزدکی به چهره‌ی جدی رئیس پلیس انداختم.