آرایشگاه زنانه خوب در افسریه

آرایشگاه زنانه خوب در افسریه اگر خانم آربوتنات در همه چیز با من موافق نبود، گاهی اوقات تنوع نظرات محتاطانه، صرفاً به جذابیت و تندیِ مهار مضاعف می‌افزود. بله، زندگی و هر آنچه به آن مربوط می‌سالن زیبایی در تهران شد، برای من بسیار عزیز انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. البته شایسته بهترین سالن زیبایی در تهران است که در مورد آن هسته‌ی حل‌نشدنی خودخواهی که در قلب همه ما نهفته است، سکوتی شایسته داشته باشم. اما در این ساعات وصف‌ناپذیر نمی‌توانستم آن را پنهان کنم. چرا سرنوشت راضی شده بود که این موجود بداقبال، موجودی کاملاً خارج از دایره‌ی علایق من، بیگانه از نظر تولد، نژاد، سرنوشت، را به مرداب آرام سال‌های من پرتاب کند!

سالن زیبایی : آیا در خرد کردن چنین لذت‌گرایی راحتی به این شیوه‌ی بی‌رحمانه، بی‌معنی و غیرمسئولانه، نوعی بی‌بندوباری وجود نداشت؟ کدام مردی می‌تواند برای نویسنده‌ی زندگینامه‌اش قهرمان باشد! طبق تمام قواعد بازی، وقتی در آن شب نفرین‌شده‌ی ایلیریایی در منطقه‌ی بدبختم قدم می‌زدم، باید غرق در نوعی توجه اخلاقی می‌شدم. ارائه‌ی تصویری از تحقیر صبورانه نسبت به بانو فورچون و خیال‌پردازی‌هایش باید آسان‌ترین کار دنیا باشد. اما حقیقتِ بی‌پرده، هرچند حقیرانه، پیش روی من است.

آرایشگاه زنانه خوب در افسریه

زندگی بیش از حد پرمعنا بود. کمترین افکارم باید به آن مأموریت والا و شریفی اختصاص می‌یافت که مرا از خانه‌ی شادم در یک شهرستان انگلیسی کشانده بود. باید تمام فکرم را معطوف به سرنوشت بانوی سلطنتی و سرنوشت آن مردان تنومندی می‌کردم که تا این حد پیش آمده بودند و آنقدر تحمل کرده بودند تا بتوانند به او خدمت کنند. خب، انکار نمی‌کنم که تا حدودی افکارم با آنها بود. اما جرأت نداشتم در مورد آنچه برایشان اتفاق افتاده بود، گمانه‌زنی کنم؛ سرنوشت آنها بسیار بزرگ و با احتمالات غم‌انگیز بود. با این حال، همیشه در درونم رنج و عذاب شدیدی موج می‌زد. به هیچ وجه نمی‌خواستم بمیرم و مصمم بودم که این کار را نکنم.

متأسفانه فیتز رمز عبوری را که در نهایت می‌توانست مرا از پل عبور دهد، به من نداده بود. نمی‌توانستم با راهنماها ارتباط برقرار کنم؛ من غریبه‌ای در سرزمینی بیگانه بودم. ساعت شش از مناره‌های شهر اعلام شد، اما هیچ صدایی از قلعه سنگی به گوش نمی‌رسید. ناامیدی قلبم را فرا گرفته بود. شاهزاده خانم مرده بود و دوستانم نتوانسته بودند از قلعه بیرون بروند، چرا که با جسارت باورنکردنی وارد آن شده بودند. اما تا روشن شدن هوا باید در پست خود منتظر می‌ماندم؛ بله، اگر می‌توانستم تدبیری بیندازم، شایسته بود که بیشتر از آن بمانم. شهر خفته، دیگر داشت با ناراحتی شروع به جنب و جوش می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد. صداهای دور از آن به گوش می‌رسید.

در فاصله ده قدمی اسب‌های ما، یک ارابه کشاورزی از جاده عبور کرده بود. شبح‌هایی از تاریکی بیرون می‌آمدند و دوباره وارد آن می‌شدند. بدون شک آنها کارگرانی بودند که به سر کار خود می‌رفتند. صدای یخ رودخانه خونم را منجمد کرد. ساعت شش و نیم از مناره‌ها شنیده می‌شد؛ خدمتکاران با لباس‌های طرح‌دار صورتی، آتش‌های خانه دیمپزفیلد را روشن می‌کردند. شروع کردم به کندن مغزم تا نقشه‌ای برای فرار در روز روشن از این مکان نفرین‌شده بکشم، مبادا فیتز بازنگردد. اما حتی ذهنم هم کرخت شده بود و تحت سلطه دو حقیقت روشن قرار داشت: من یک کلمه هم زبان ایلیریایی نمی‌دانستم و از عادات و رسوم آن دیار چیزی نمی‌دانستم.

ردیف سرها بر فراز دروازه شهر، در تالارهای خیالم، اتاقی را برای خود اشغال کرده بودند. افکارم را به هر سمتی که می‌چرخاندم، آن یخ‌زدگی وحشتناک در برابر چشمانم قرار می‌گرفت. کمی بعد متوجه شدم که دسته پیپم را تا ته گاز گرفته‌ام. حالا ساعت هفت بود و من تمام امیدم را به فیتز از دست داده بودم. بنابراین، تراژدی قرار بود پایان این نوسانات وحشیانه‌ای باشد که با یک نمایش مضحک آغاز شده بود. «سوارکار سیرک اهل وین» بدبخت، توسط مردمی که او همه چیز را برایشان فدا کرده بود، به کام مرگ کشیده شده بود. آنها نه تنها فداکاری او را رد کرده بودند، بلکه آن را با خیانتی وحشیانه تلافی کرده بودند.

آرایشگاه زنانه خوب در افسریه و مرد شریفی که او را دوست داشت، و آن مردان شجاعی که برای خدمت به او از همه چیز خود گذشته بودند، صرف نظر از جان‌هایی که برایشان به اندازه جان خودم ارزش قائل بودم، در راه او جان باختند. خشم و وحشت در وجودم زبانه می‌کشید. خدای من، آیا این پایان ماجراجویی ما بود؟ ساعت هفت و ربع بود؛ تمام شهر به جنب و جوش افتاده بود. سپیده دم نزدیک می‌شد.

در افسریه

چند رگه خاکستری کم‌رنگ از قبل بالای صخره قلعه دیده می‌شد. بی‌حس و درمانده، چشمانم را به سمت بالا و آن توده شوم دوختم. سرد در بدن، ضعیف در روح، نمی‌دانستم چه کار کنم، یا به کدام سمت بپیچم. و سپس، قبل از اینکه بتوانم بفهمم چه اتفاقی افتاده بهترین سالن زیبایی در تهران است.

موجی از چهره‌های تاریک و مرموز ظاهر شدند، دستی روی شانه‌ام بود و صدایی آرام در گوش‌هایم پیچید. «اسب‌ها! اسب‌ها!» فصل سی و چهارم موجودات پرو در حالی که حواس فیزیکی‌ام نیمه فلج شده بود، کلمات جادویی داشتند. بی‌اختیار، بی‌آنکه بدانم چه می‌کنم، به آزاد کردن اسب‌ها کمک کردم. دیدم که دیگران سوار زین‌هایشان شدند؛ با کمی کمک دوستانه، من هم سوار زین خودم شدم. در روشنایی رو به رشد سپیده دم، با گام‌های آرام به سمت شهر قدیمی، عجیب و غریب و با شیروانی‌های متعدد حرکت کردیم. با این حال، هنوز هوا خیلی تاریک بود که دقیقاً نمی‌شد دید چه کسی از همراهان ماست. به پل رسیدیم و در حالی که فیتز رمز عبور را در دروازه می‌داد، توقف کردیم. نگاه‌های مشکوکی به او دوخته شد.

اما آنها به ما اجازه عبور دادند. در دروازه‌ی دورتر، فیتز دوباره رمز عبور را داد. کمی مکث سالن زیبایی در تهران شد و در این بین، فیتز با لحنی شاد با سرجوخه پیاده‌نظام صحبت سالن آرایشگاه در تهران کرد. بالاخره صاحب یک سکه‌ی طلای دیگر عوض شد و سپس به ما اجازه داده شد که به سمت دشت برویم. بدون اینکه مجبور به شلیک گلوله‌ای شویم، از شهر دور شده بودیم. هنوز از آنچه در طول ساعت‌های بی‌قراری‌ام اتفاق افتاده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، چیزی نمی‌دانستم، اما در نور کم توانستم تشخیص دهم که دو نفر از جنس دیگر به جمع ما اضافه شده‌اند. یکی از آنها که در کنار فیتز می‌راند، ظاهری آشنا داشت؛ دیگری، یک خانم ناشناس، با کمی ناامنی در مقابل زین جوزف جوسلین دِ وِر قرار گرفته بود.

آرایشگاه زنانه خوب در افسریه همین که به سمت جاده کوهستانی پیچیدیم، صدای غرش توپی از میان آب‌های متلاطم ماراوینا به گوش رسید. صدای خشنی کنار دستم گفت: «بالاخره بیدار شدند.» رئیس پلیس خیلی خسته و خیلی گرفته به نظر می‌رسید. ما با سرعت و مستقیم از میان روستایی نسبتاً هموار به سمت مهمانخانه‌ای در ابتدای گردنه ریگو رفتیم. در اینجا مجبور بودیم به تعویض اسب قناعت کنیم؛ فرصتی برای صرف چیز دیگری جز یک فنجان شراب تند نداشتیم.