سالن زیبایی جردن تهران

سالن زیبایی جردن تهران دامنه‌های شیب‌دار رشته‌کوه لبومبو قرار داشت. «ما ساعت‌ها در این مسیر به سختی نور خورشید را از میان شاخ و برگ‌های انبوه می‌دیدیم؛ و وقتی بالاخره به یک دشت سرسبز و پوشیده از علف رسیدیم، نور درخشان و فضای باز اطراف ما را کاملاً خیره سالن آرایشگاه در تهران کرد. در اینجا با چند زن و پسر آشنا شدیم که در پاسخ به سوال همیشگی ما، همان جواب همیشگی را که روزها شنیده بودیم.

سالن زیبایی : دادند: «سبوگوان؟ اوه، کمی جلوتر!» «ما فقط با هم و مثل یک مرد قسم خوردیم، چون واقعاً حساب کرده بودیم که این بار بدون ناامیدی بیشتر به این هلندی پرنده برسیم. به دنبال جایی برای پایین آمدن از زین گشتیم و به سمت یک کلبه چوبی که دورش را درختان احاطه کرده بودند، رفتیم.» «هیرون جلوتر انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. همین که به درختان رسیدیم.

سالن زیبایی جردن تهران

ماشین را نگه داشت و با لبخندی پررنگ رو به من کرد: «بهت می‌گم، فقط اینجا رو ببین! یه نوشیدنی رم شروع سالن زیبایی در تهران سالن زیبایی در تهران شد!» «مشخص بود که دوستمان سبوگوان بهترین سالن زیبایی در تهران است. او دست به کمر ایستاده بود و پاهایش را کاملاً از هم باز کرده بود و با دقت به چارچوب خانه‌ای که در حال ساخت آن بود، نگاه می‌کرد.» «حوله‌ای دور کمرش بسته بود و یک عینک طبی محکم به چشم نزدیک‌بینش پیچ شده بود. هیچ چیز دیگری. « مدتی او را از نیمرخ تماشا کردیم ، تا اینکه با عجله به سمت ما برگشت و ما را دید.

در آن لحظه یکی از دلنشین‌ترین چهره‌های دنیا به ما لبخند زد. سبوگوان با قدم‌های سریع به سمت ما آمد و گفت: «خوش آمدید آقایان، خوش آمدید. من اینجا زیاد پیش نمی‌آید که یک چهره سفید ببینم. ضمناً، لباس من را ببخشید، مگر نه؟ رسم این کشور، می‌دانید، و «در رم—» خب، خب. البته از زین پایین می‌آیید و یک میان وعده می‌خورید. بفرمایید، کومولا! بووان! سلام، شما پسرها! کجایید؟ بفرمایید، این اسب‌ها را ببرید و به آنها غذا بدهید.

و حالا فقط «به اتاق نشیمن من بیایید.» به شما اطمینان می‌دهم که هیچ چیز شومی در این نقل قول وجود ندارد. «او با شادترین شیوه‌ی ممکن ما را به جنب و جوش انداخت و در حالی که خودش مشغول راحتی ما بود، آتش پرسش‌ها، پاسخ‌ها، نظرات و توضیحات را شعله‌ور نگه داشت.» «کلبه‌ای گرد و گِرد بود که ما را به آن راهنمایی سالن آرایشگاه در تهران کرد، اما نه از آن کلبه‌های معمولی. این کلبه مثل یک سنجاق نو، روشن و تمیز بود. تکه‌هایی از پارچه‌های چیت و ململ و کاپلان‌های خوش‌رنگ، پرده‌ها، کرکره‌ها و رومیزی‌ها را ساخته بودند.

میزها طرح جعبه جین داشتند، پایه‌هایشان در زمین کاشته شده بود؛ صندلی‌ها چهارپایه‌های معمولی بوش بودند؛ اما چیزی که خیلی خارق‌العاده به نظرم رسید، منظره‌ی تمام نشریات و روزنامه‌های مصور انگلیسی بود که با نظم و ترتیب کامل روی میز چیده شده بودند، همانطور که آدم آنها را در اتاق مطالعه قبل از اینکه اولین مهمان مزاحمشان شود، می‌بیند. همچنین یک قفسه‌ی کوچک آویزان بود که پنج کتاب روی آن بود. نمی‌توانستم جلوی لبخندم را به آنها بگیرم.

کتاب مقدس، یک کتاب شکسپیر، فهرست نیروی دریایی، یک فرهنگ لغت و راهنمای راف. «می‌گویند می‌توان یک مرد را از روی دوستانش و بیش از همه از روی کتاب‌هایش شناخت؛ اما من نتوانستم از این همه، به جز یک مورد، چیز زیادی بفهمم. به رفتار راحت، رفتار دلنشین و صمیمی و ریش اژدری شکل این مرد نگاه کردم و به این نتیجه رسیدم که فهرست نیروی دریایی، در هر صورت، کمی مدرک است. با این حال، او همه چیز را آنقدر با خوشرویی و شادی پیش می‌برد که آدم وقت نداشت چیز زیادی ببیند.» «اتفاقات کوچک زیادی رخ داد که به نوعی به دلیل محیط و شرایط خاص زندگی آن مرد، نه به دلیل خود وقایع، قابل توجه و سرگرم‌کننده بودند.

جردن تهران

مثلاً وقتی اعتراف کردیم که صبحانه نخورده‌ایم، ظرف چند دقیقه خودمان را در حال لذت بردن از تخم‌مرغ آب‌پز روی نان تست یافتیم و وقتی پسر سوازی با ظاهری معمولی و دستمالی که بی‌احتیاط روی یک شانه‌اش انداخته بود، منتظر ماند، احساس کردم که تمام وجودم پر از لبخند است. مطمئناً یک مرد باید کمی عجیب و غریب باشد که چنین زندگی‌ای را در چنین مکانی و به تنهایی داشته باشد، و با این حال زحمت آموزش دادن به یک سیاه‌پوست را برای خدمت‌رسانی به او به شیوه‌ای مرسوم به خود بدهد.» «به بی‌اهمیتی عجیب آموزش آن حقه پیشخدمتی به یک پسر سیاه‌پوست فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که دوست ما، هر شغلی که داشته باشد، از روی ناچاری دست به تجارت نزده است.

بعد از صبحانه، چند سیگار عالی بیرون آورد – واقعیت دیگری که ماهیتی متناقض دارد.» «ما داشتیم به سمت محل پیاده شدن در رودخانه تمبه می‌رفتیم و قصد داشتیم همان روز دوباره حرکت کنیم. اما میزبانمان اصرار داشت و ما به هیچ وجه مایل نبودیم از چنین اردوگاه دلپذیری روی برگردانیم، بنابراین یک شب آنجا ماندیم و بلافاصله با هم دوست شدیم.» «کاملاً حق با من بود. او سال‌های زیادی در نیروی دریایی خدمت کرده بود و حالا آن را رها کرده بود تا به اکتشاف بپردازد. او می‌گفت که به این دلیل در اینجا ساکن شده است که آرامش مطلق و مصونیتی سعادت‌بخش از نگرانی‌های روزمره‌ی دنیوی وجود دارد.

هفته‌ای یک بار، یک دونده‌ی بومی نامه‌ها و کاغذهای او را برایش می‌آورد و در واقع، همانطور که خودش می‌گفت، او به همان اندازه که می‌خواست به دنیا نزدیک انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، یا به همان اندازه از آن دور بود.» «او یک طلسم طلایی عجیب به زنجیر ساعت داشت که من آن را از انتهای بیرون‌زده‌ی یک دسته‌ی ریش در کلبه‌ی غذاخوری آویزان دیدم. داشتم به این نگاه می‌کردم و از آن گیج شده بودم؛ به نظر می‌رسید که با هر چیزی که تا به حال دیده بودم، خیلی متفاوت است.

سالن زیبایی جردن تهران او مرا دید و پس از اینکه ما را در معرض حدس و گمان‌های بیهوده‌ی زیادی قرار داد، با خنده به ما گفت که آن را در یکی از روستاهایی که در ساحل غربی غارت کرده بودند، پیدا کرده بهترین سالن زیبایی در تهران است. نمی‌دانم او چه نقشی در این جنگ‌های کوچک و زننده داشت، اما شرط می‌بندم که بی‌رحم نبود.