لیست آرایشگاه های زنانه زعفرانیه

لیست آرایشگاه های زنانه زعفرانیه در میان کمین‌های شب، به معنای خواب لطیف و یکسان بهترین سالن زیبایی در تهران است. تمام کلمات تنها و گمشده در سرودی در هم می‌آمیزند که زمزمه‌اش در دره از جنب و جوش شلوغ صبح و عصر برمی‌خیزد. قانونی که خیر عمومی را تنظیم می‌کند، قانون اخلاقی نامیده می‌شود. اخلاق در هیچ کجا و هیچ زمان هدفی جز این ندارد؛ و اگر فقط یک انسان روی زمین زندگی می‌سالن آرایشگاه در تهران سالن آرایشگاه در تهران کرد، اخلاق وجود نمی‌داشت. اخلاق، خوشه‌ی امیال فرد را بر اساس خواسته‌های دیگران هرس می‌کند.

سالن زیبایی : اخلاق همزمان از همه و از هر کس، همزمان از عدالت و از منافع شخصی سرچشمه می‌گیرد. اخلاق، به همان اندازه که قانونی که در برابر چشمان ما، نورها و سایه‌ها را به طور کامل در کنار هم قرار می‌دهد، انعطاف‌پذیر و طبیعی است، انعطاف‌ناپذیر و طبیعی است. آنقدر ساده است که با هر کس سخن می‌گوید و به او می‌گوید که چیست. قانون اخلاقی از هیچ آرمانی سرچشمه نگرفته است؛ این آرمانی است که کاملاً از قانون اخلاقی سرچشمه گرفته است.

لیست آرایشگاه های زنانه زعفرانیه

که به زیبایی رؤیایی زیبا انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود و اتکای آرام انسان‌ها به یکدیگر را در طلوع خورشید نشان می‌داد – در کابوسی دیوانه‌وار فرو می‌ریزد. اما این ویرانیِ برق‌آسا، مانند زمانِ تضادِ عناصرِ نخستین و کورمال کورمالِ چیزهایِ مرده، نامنسجم نیست. زیرا شکاف‌ها و آتش‌هایِ روانِ آن، تقارنی را نشان می‌دهند که از طبیعت نیست انضباطِ رها شده و شورِ خرد را آشکار می‌کند. این [ویرانگری] از اندیشه، اراده و رنج ساخته شده است. انبوهی از انسان‌هایِ پراکنده، سرشار از خونِ بی‌کران، مانند سیل با یکدیگر روبرو می‌شوند. رؤیایی می‌آید و به من حمله می‌کند و خاکی را که بی‌شک بر آن آرمیده‌ام.

از هر سو به خندق نزدیک می‌شود و در آن ریخته می‌شود. آتش در آن لشکر، همچون آب، هیس می‌کند و غرش می‌کند؛ در فواره‌هایِ انسانی خاموش می‌شود! * * * * * * به نظرم می‌رسد که دارم با آنچه می‌بینم دست و پنجه نرم می‌کنم، در حالی که دراز کشیده‌ام و به جایی چسبیده‌ام؛ و یک بار حتی هشدارهای ماوراءالطبیعه را در گوشم شنیدم، انگار که جای دیگری بودم . من به دنبال انسان‌ها هستم – برای نجات سخن، برای نجات یک کلمه. چند نفر از آنها را شنیده‌ام، زمانی! اکنون فقط یکی را می‌خواهم.

من در مناطقی هستم که انسان‌ها در آن به خاک افتاده‌اند – دشتی خرد شده زیر آسمانی سرگیجه‌آور، که پر از ستارگانی غیر از ستارگان آسمان است، و با ابرهای دیگر در هم آمیخته، و پیوسته با نوری که روز نیست، از نوری به نور دیگر روشن می‌شود. نزدیک‌تر، می‌توان شکل انسانی توده‌های بزرگ و مزارع تپه‌ای را دید، رنگارنگ و مبهم، گلدار – جسد یک بخش یا یک گروه. نزدیک‌تر، من زشتی جمجمه‌ها را در زیر پایم حس می‌کنم. بله، من آنها را دیده‌ام – زخم‌هایی به بزرگی انسان! در این چاه فاضلاب جدید، که آتش شب‌ها آن را قرمز می‌کند و جمعیت روز‌ها آن را قرمز می‌کند.

کلاغ‌ها مست و تلوتلوخوران راه می‌روند. آن طرف‌تر، آن پست شنود است که بر چرخه‌های زمان نظارت می‌کند. پنج یا شش نگهبان اسیر در تاریکی آن آب‌انبار دفن شده‌اند، چهره‌هایشان از سوراخ دریچه اخم کرده، کاسه سرشان با قرمزی مانند جرقه‌های جهنم پوشانده شده، و قیافه‌هایشان ناامید و گرسنه است. وقتی از آنها می‌پرسم چرا دعوا می‌کنند، می‌گویند: «برای نجات کشورم.» من در آن سوی مزارع وسیع پرسه می‌زنم، جایی که گودال‌های زرد با گودال‌های سیاه (چون خاک‌های خونین حتی گِل هم هستند) و با بیشه‌های فولاد و با درختانی که چیزی جز سایه‌های خودشان نیستند، پراکنده شده‌اند؛ صدای لرزیدن و پچ پچ اسکلت فک‌هایم را می‌شنوم.

در میان گورستان پوست‌کنده و خمیازه‌کشِ زنده‌ها و مرده‌ها، که در شب مهتابی است، ویرانه‌های وسیعی با خاک یکسان شده وجود دارد. آنجا روستایی نبود که زمانی آنجا بوده باشد، دامنه تپه‌ای بود که استخوان‌های رنگ‌پریده‌اش مانند استخوان‌های یک روستاست. دیگران – مردم من – سوراخ‌های شکننده‌ای کنده‌اند و با دست‌ها و پاهایشان مسیرهای فاجعه‌باری را پیموده‌اند. صورت‌هایشان به جلو خم شده، چشمانشان جستجو می‌کند، باد را بو می‌کشند. «چرا دعوا می‌کنی؟» «برای نجات کشورم.» این دو پاسخ در دوردست به همان اندازه که دو نت ناقوس عبور، و به همان اندازه که صدای توپ‌ها یکسان به نظر می‌رسند.

لیست آرایشگاه های زنانه زعفرانیه آرزو دارم خودم را از خاک جدا کنم و به سوی حقیقت پرواز کنم. من در جستجوی تفاوت بین افرادی هستم که خودشان را می‌کشند، و فقط می‌توانم شباهت آنها را پیدا کنم. نمی‌توانم از این شباهت انسان‌ها فرار کنم. این مرا وحشت‌زده می‌کند، و سعی می‌کنم فریاد بزنم.

زنانه زعفرانیه

و صداهای عجیب و غریب و آشفته‌ای از من می‌آید که در ناشناخته‌ها طنین‌انداز می‌شوند، که تقریباً آنها را می‌شنوم! آنها لباس‌های یکسانی بر تن ندارند و به زبان‌های متفاوتی صحبت می‌کنند؛ اما از اعماق وجود انسانی‌شان، سادگی‌های یکسانی بیرون می‌آید. آنها غم‌ها و خشم‌های یکسانی دارند و به دنبال آرمان‌های یکسانی هستند.

آنها به هم شبیه‌اند، همانطور که زخم‌هایشان شبیه بهترین سالن زیبایی در تهران است و شبیه خواهد انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. گفته‌هایشان به همان اندازه فریادهایی که درد از آنها بیرون می‌کشد، به همان اندازه سکوت وحشتناکی که به زودی از لب‌های کشته‌شده‌شان بیرون خواهد آمد، شبیه است. آنها فقط به این دلیل می‌جنگند که رو در رو هستند. در مقابل یکدیگر، آنها یک هدف مشترک را دنبال می‌کنند. به طور مبهم، آنها خود را می‌کشند زیرا شبیه هم هستند. و روز و شب، این دو نیمه‌ی جنگ همچنان در دوردست‌ها در کمین یکدیگرند تا گورهایشان را در پایشان بکنند، و من درمانده‌ام. آن‌ها با مرزهایی از خلیج‌ها از هم جدا شده‌اند.

که مملو از سلاح‌ها و تله‌های انفجاری هستند و برای زندگی غیرقابل عبورند. آن‌ها توسط هر چیزی که می‌تواند جداکننده باشد. توسط مردگان و توسط مردگان بی‌حرکت، و همواره به عقب رانده می‌شوند، هر کدام به جزایر نفس‌گیر خود، توسط رودخانه‌های سیاه و آتش‌های مقدس، توسط قهرمانی و نفرت. و بدبختی بی‌پایان از بدبخت زاده می‌شود. هیچ دلیل واقعی برای همه اینها وجود ندارد؛ هیچ دلیلی وجود ندارد. من این را آرزو نمی‌کنم. ناله می‌کنم، عقب می‌کشم.

لیست آرایشگاه های زنانه زعفرانیه سپس این سوال، فرسوده، اما سرسخت و خشن همچون چیزی جامد، دوباره مرا فرا می‌گیرد. چرا؟ چرا؟ من مانند باد گریان هستم. در میان ناامیدی بی‌پایان ذهن و قلبم، جستجو می‌کنم، از خودم دفاع می‌کنم. گوش می‌دهم. همه چیز را به خاطر می‌آورم.