ارایشگاه زنانه در چیتگر تهران

ارایشگاه زنانه در چیتگر تهران : دنیایی از غم و اندوه بود. پس در عذاب روحی، لباس خود را درید و موهایش را درید و بر سینه‌اش می‌کوبید و در اندوه هولناکش ناله می‌کرد و می‌گرید: «ای پسرم که او را کشته‌ام!

سالن زیبایی روح و او صورت خود را با اشک غسل داد و کلمات محبت آمیز را با او زمزمه کرد و بدین ترتیب سعی کرد او را به زندگی بازگرداند. اما افسوس! وقتی رستم یک بار دیگر چشمانش را باز کرد.

ارایشگاه زنانه در چیتگر تهران

ارایشگاه زنانه در چیتگر تهران : پسرم خیلی جوان و شجاع و زیبا! ای کاش نام من از لیست مردان قبل از این که این عمل ظالمانه را انجام می دادم زده می شد. اما ببین! یک قبر برای پدر و پسر کافی است، زیرا دیگر زمین را سخت نخواهم کرد.» اینک رستم به شمشیر خود چنگ زد و اگر سهراب دستش نمی ماند، خود را می کشت: «پدر، تحمل کن!

زیرا واقعاً نه تو، بلکه سرنوشت مسئول این اتفاق ناگوار است. آه، چقدر دلمان یکی بر دیگری فریاد زد! و چقدر باید با هم شاد می شدیم! اما افسوس! غیر از آن توسط کسی که تغییر نمی کند مقرر شده است. پس گریه مکن و به خودت آسیبی نرسان، زیرا آنچه در ستارگان نوشته شده است، محقق نخواهد شد؟ و گوش کن! با همه اینها، شادی بزرگی برای سهراب آمده است.

آیا او چهره تو را نمی بیند؟ ای پدر، چه شجاع و باشکوه، چقدر آرزوی دیدار تو را داشتم! پس بیا کنارم روی شن ها بنشین و محکم مرا بگیر. آره، سرم را بین دو دستت بگیر و گونه ام را ببوس و فقط یک بار زمزمه می کند، این کلمات لطیف: پسرم! پسر شجاع من! سریع! زیرا زندگی من به سرعت رو به افول است.» آنگاه رستم در حالی که گریه می کرد.

آغوش خود را به سوی پسرش انداخت و سخنان شکسته ستایش و اندوه را برای او زمزمه کرد. و سهراب راضی بود، زیرا آیا او میل قلبی خود را نداشت؟ پس همچنان دراز کشیده بود و چیزی جز فریادهای وای دلخراش رستم، سکوت ظالمانه را بر هم نمی زد. اما ببین! ناله غمگین پدر به گوشهای دیگری غیر از سهراب آرام رسید و باعث ناراحتی شد.

چون راکوش، با شنیدن صدای ناله اربابش، با ناراحتی به سمت او ناله کرد و نمی دانست به چه چیزی فکر کند. آنگاه چون رستم نزد او نیامد، در حال حاضر، پس از یدک کشی های دلیرانه فراوان، صخره ای را که به آن بسته شده بود، درید و تا جایی که بارش اجازه می داد، به سوی اربابش شتافت.

اما افسوس! در اندوه وحشتناک خود، رستم داغدیده تنها سخنان سرزنش آمیزی برای اسب فداکار خود داشت و به او گفت: «ای راکوش! راکوش! همانا پاهای تو باید در مفاصلت پوسیده می شد، پیش از آنکه مولای تو را به این مزرعه بیاورند.» حالا با این طغیان، سهراب سرش را بلند کرد.

ارایشگاه زنانه در چیتگر تهران : با چشمانی درخشان به شارژر بزرگی خیره شد که شادی ها و غم هایش به شدت با غم های استادش گره خورده بود. و از دیدن اشکهای گرم و بزرگ که از چشمان نرم و دلسوز راکوش افتاده، بسیار تعجب کرد. به آرامی لبخند زد و به او گفت: “پس تو واقعا راکوش هستی! آه، چقدر شنیده ام که مادرم از تو می گوید ای اسب وفادار و دوست داشتنی! و چقدر به تو حسادت می کنم!

زیرا تو جایی بوده ای که من هرگز نخواهم رفت – حتی تا سیستان دور، خانه آفتابی پدرم. در آنجا خود زال سپید موی گردنت را نوازش کرده و به تو غذا داده و به تو دستور داده است که ارباب خود را به خوبی تحمل کنی. اما افسوس! سهراب هرگز خانه دلربای پدربزرگش را نخواهد دید و صدای احوالپرسی او را نخواهد شنید.» سهراب در حال مرگ چنین گفت و رستم با شنیدن دعوای غمگین او، از وای دوباره ترمز کرد.

از دلداری امتناع کرد. و گریه کرد: “آه، که من مرده بودم و امواج رودخانه تاریک یون آرام بر سرم می چرخید! زیرا هرگز شادی را در دنیا بیشتر نخواهم شناخت.» اما دوباره سهراب به پدرش سخنان دلداری داد و از او خواست که برای ایران زنده بماند – و بدین ترتیب در دوران پیری افتخار دومی از کارهای بزرگ را درو کرد. بله، و او همچنین از رستم دعا کرد که به پیروانش اجازه داده شود.

که با آرامش از اکسوس عبور کنند و هژیر شجاع آزاد شود. و او گفت: پدرم مرا با خود به سیستان برگردان و با دلاوران خانه ام دفن کن که در آنجا آرامتر خواهم خوابید. پس رستم در حالی که اشک هایش را خفه می کرد، قول داد که هر آرزوی سهراب برآورده شود. و او گفت: «ای پسر بزرگوار من! هرگز فراموش نخواهی شد برای اینکه ببین!

برای تو مقبره ای با شکوه خواهم ساخت که ستونی بلند تا آسمان بلند می شود. و چنان باشکوه خواهد بود که همه مردم آن را از دور ببینند و به عنوان آرامگاه سهراب دلاور به آن اشاره کنند. آری، و تمام اعمال شجاعانه تو در آنجا ثبت خواهد شد، چنان در سنگ مرمر تراشیده می شود که حتی زمان هم نمی تواند آنها را پاک کند.

پس تا ابد زنده خواهی ماند و شکوهت با همه قهرمانان ایران زمین برابری می کند. زیرا، تو سخاوتمند، و همچنین توانا و دلیر بوده ای!» سهراب با شنیدن این کلمات شگفت انگیز لبخندی درخشان به پدرش زد و دست توانا او را نوازش کرد. سپس دوباره در آغوشش فرو رفت و زمزمه کرد: «آه، دنیا خیلی زیباست! بسیار زیبا!

ارایشگاه زنانه در چیتگر تهران : و من جوانم که بمیرم با این وجود من راضی هستم. زیرا ای پدرم! این یک مبارزه با شکوه بود …. و من شرمنده نیستم. فقط مادر جوان بیچاره من!» پس با نام مادر بر لبانش، سهراب دلیر آهی آرام کشید.

سرش پایین افتاده بود و آنگاه، سپید و بی حرکت، تن جوان زیبا برای همیشه در آغوش پدر آرام گرفت. اما بنگر، لبخند بر لبان او هنوز حکایت از رضایت داشت. زیرا می گفت که روح زیبا یک بار دیگر به باغ های آفتابی مبارک اوج گرفته است.