ارایشگاه زنانه مرزداران تهران

ارایشگاه زنانه مرزداران تهران : من مردی را می شناسم که دفتری در منهتن پایین داشت که برای مدت زیادی درست بیرون پنجره بازش یک پرچ بخار کار می کرد. بسیار عالی بود، صدای این دستگاه هوا را به ذرات ریز مانند بارانی از شیشه شکسته خرد می کرد. تماس گیرندگانی که این مرد را با رضایت در حال نوشتن می دیدند.

سالن زیبایی روح گوش های خود را می گرفتند و با گوش هایشان به او نگاه می کردندموی سر از شگفتی مردی با ارگانیسم بسیار عصبی نیز. کسی که اگر ماشین تحریرش روبان کمرنگی داشت خیلی ناراحت می‌شد، یا اگر قلم مناسب را پیدا نمی‌کرد یک روز خراب می‌شد – درست به میل خودش در آن نقطه پوشیده می‌شد.

ارایشگاه زنانه مرزداران تهران

ارایشگاه زنانه مرزداران تهران : اما، بعد از حدود یک روز، آقای صابون (نام آقایی که می گویم) می دانم که اصلا صدای پرچ را نشنیده است. پس آن‌ها وجود دارند، رویال کورتیزوز یکی است که هر کاری را که انجام می‌دهند دیکته می‌کند، می‌تواند در حالی که فقط منشی خود را کار می‌کند در اتاق داشته باشد. غالباً هم چنین است که هیچ کس به جز آمانوئنسی که مدتهاست به آنها عادت کرده اند انجام نمی دهند.

یک غریبه آنها را کاملاً دور می اندازد. رمان‌نویسی که من می‌شناسم، نویسنده‌ای با سبک بسیار خوب، که وقتی به منشی مشکوک می‌شود که به شیوه نثرش توجه انتقادی می‌کند، بسیار آشفته می‌شود و عملاً نابود می‌شود. یک چیز شرم‌آور در مورد اکثر تنگ‌نگارها، این است که اگر به جای «آن‌ها» یا هر چیز دیگری بگویید «آنها» به شدت غمگین می‌شوند.

وگرنه اصلاً به شما اجازه نمی دهند چنین کارهایی را انجام دهید و همه چیز دلپذیر را به انگلیسی کتاب کپی کاملاً خوب ویرایش کنید. برخی از آنها حتی به شما اجازه نمی دهند یک مصدر را تقسیم کنید. چه کسی بود، ولتر، ریچارد برینزلی شریدان، کسی که فقط زمانی می توانست بنویسد که به طور مفصل با ساتن و رفلکس بلند شود.

این چیزی است که چندی پیش برومیدیوم نامیده می شد تا بگویند طنزپردازان افرادی غمگین هستند. اگر بخواهم خود را به عنوان یک طنزنویس بخوانم، احتمالاً طنز به نظر می‌رسم، اما این را می‌دانم: هرجای نوشته‌ام ممکن است به سرگرم‌کننده بودن نزدیک شده باشم که معمولاً زمانی نوشته می‌شد که به شدت افسرده بودم.

ظهر بهترین زمان برای برخی برای نوشتن است. آخر شب برای دیگران “بن هور” به یاد می‌آورم، زیر درختی نجیب نوشته شده بود. به هر حال، ما مکرراً تصاویری از رمان نویسان، به ویژه در انگلستان، در حال کار در باغ های خود می بینیم. آشناترین عکس‌ها، حکاکی‌ها، مدال‌ها و غیره از مارک تواین و رابرت لوئیس استیونسون در محل کار، آنهایی هستند که در رختخواب می‌نویسند.

اکنون من نمی توانم (همانطور که برخی صبحانه خود را می خورند) در رختخواب غذا بخورم. و من کاملاً مطمئن هستم که هرگز نباید به راحتی چیزی در آنجا بنویسم. من به شما نمی گویم که اوضاع با من چگونه است، زیرا برای شما بسیار جالب است که بشنوید با من چگونه است، بلکه صرفاً برای کمک به من در جمع آوری مجموعه ای از حقایق در مورد عجیب و غریب است.

ارایشگاه زنانه مرزداران تهران : از نوشتن، و به شما نشان دهد که چقدر ممکن است با شما متفاوت باشد . و من نمی توانستم زیر درخت بنویسم. شاید یک نویسنده در زمستان راحت‌تر از تابستان می‌نویسد یا برعکس. ممکن است ذهن یک نفر با همراهی یک آتش باز تحریک شود، و ذهن دیگری (چون من می دانم) با همراهی یک جعبه یخ. من شخصاً فکر می کنم خوب است.

که هوا به اندازه کافی خنک باشد که پنجره ها را پایین بیاورد. و آن شب بهترین زمان است، به این دلیل که ذهن شما (یا حداقل ذهن من) بیشتر در دایره نور پشت میز شما جمع شده است. با این حال، اغلب (همانطور که می‌دانید)، پس از ساعت‌ها نشستن در حالی که ذهن‌تان از کار افتاده است، فقط کمی قبل از زمان خواب‌تان است.

که آن موتور عجیب و غریب، یعنی مغزتان، وزوز می‌کند. سپس، احتمالاً، اگر بخواهید، نمی توانید آن را لغو کنید. من یک داستان برای شما تعریف می کنم: مردی در آنجا به عنوان یک نویسنده مشهور است که اوایل بهار گذشته کتاب جدیدی را شروع کرد. مدت زیادی بود که از نوشتن خود دلسرد شده بود. نتوانسته بود آن را ادامه دهد.

فقط می‌توانست به شدت و دردناک جملاتی را یکی پس از دیگری بلند کند. استفاده شدههر از گاهی یکی از کتاب های اولیه اش را در نظر بگیرد و به آن نگاه کند. تعجب کردم که چطور می توانست چنین چیزهای هوشمندانه ای بنویسد. مانند سوئیفت وقتی در اواخر عمرش «گالیور» را دوباره خواند، این مرد نیز فریاد زد: «آن زمان چه نبوغی داشتم!» او احساس کرد که آتش خاموش شده است.

به نظر می رسید زندگی درونی او کاملاً مرده بود. او یک پوسته توخالی بود. اکنون نه می‌توانست چیزی به ارزش نصف چنگ یهودیان را دریافت کند و نه به دیگران بدهد. وقتی یک روز شنید که هیو والپول جوان و گلگون در مورد خودش می گوید که البته آنچه نوشته بود صرفاً شروعی برای کاری بود که او احساس می کرد ممکن است انجام دهد.

این مرد به هیو والپول جوان جوان با حالتی عمیق غم انگیز و بسیار حسود نگاه کرد. چشم اما، ببین! همانطور که می گویم، این مرد این کتاب جدید را شروع کرد. این کار به عنوان مجموعه ای از مقالات شروع شد که باید برای او پول پرداخت می شد – به همین دلیل بود که شروع شد. حالا ببین! با او همان طور بود که پروفسور جورج ادوارد وودبری درباره پو در «زندگی» تحسین برانگیزش می گوید.

برای مدتی نابغه او «خوابیده بود». با شروع کتاب جدید او از خواب بیدار شد. دقیقاً از انتهای انگشتانش بیرون زد. (آن کتاب) او را کاملاً گرفت. او نمی توانست آن را ترک کند. برو بخواب، باید بلند شوی و دوباره به آن بروی. سعی کن بروبیرون برای یک دور ورزش بعد از یک بلوک یا بیشتر از محل اقامت او، آهسته تر و آهسته تر راه بروید. بدبخت شکنجه شده برگرد.

بلافاصله دوباره خوشحالم. به زودی سر کار برگرد هر کس او را با دعوتی در هر جایی گرفتار می کرد، بی اندازه او را عصبانی می کرد. کتاب جدید تمام شد همه چیز خوب است. یه کمیسیون دیگه گرفتم کار به اندازه کافی آسان. روی آن تنظیم کنید.

ارایشگاه زنانه مرزداران تهران : دوباره ظرف خالی! در ناامیدی. او برای به تعویق انداختن شروع کار، صبح زود محل خود را ترک می کرد. او به هر جایی می‌رفت، با هر کسی، تا تا آنجا که ممکن بود از رویارویی مجدد با آن کار خودداری کند.