سالن زیبایی در جنت آباد شمالی

سالن زیبایی در جنت آباد شمالی این صداقتی که در چشمان و ذهنم زنده کرده‌ام، بیش از آنچه تصور می‌کنم، شباهت‌های اطرافم را به واقعیت تبدیل کرده بهترین سالن زیبایی در تهران است. ماری بدن رنگ‌پریده اما نادیده گرفته شده‌اش را از من پنهان می‌کند. فروتنی او دوباره شروع شده است؛ بله، او با شروع دوباره، پایان یافته است. در اتاقش را بسته است. دارد لباس‌هایش را درمی‌آورد، تنها در اتاقش، آهسته و انگار بی‌فایده. فقط نور چراغ کوچکش موهای رها شده‌اش را نوازش می‌کند، موهایی که دیگران هنوز نمی‌توانند موهای سفید و یخ‌زده‌ای را که فقط او لمس می‌کند.

سالن زیبایی : ببینند. درِ خانه‌اش بسته، قاطع، پیش پا افتاده و دلگیر است. در میان کاغذهای روی میزم، دوباره همان شعری را می‌بینم که زمانی بیرون از خانه پیدا کرده بودیم، تکه کاغذ از دست‌های مرموزی که روی آن نوشته بودند، گریخته و به صندلی سنگی رسیده انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود. شعر با زمزمه‌ای به پایان رسید: «فقط من اشک‌هایی را می‌شناسم که لبریز می‌شوند، زیبایی تو با لبخندت در هم می‌آمیزد تا مرا تماشا کند.» در روزگاران گذشته، این [خاطرات] باعث می‌سالن زیبایی در تهران شد لبخندی از شادی بر لبانمان نقش ببندد. امشب اشک در چشمانم حلقه زده است.

چیست؟ به طور مبهم می‌بینم که چیزی بیش از آنچه دیده‌ایم، بیش از آنچه گفته‌ایم، بیش از آنچه امروز احساس کرده‌ایم، وجود دارد. شاید روزی، من و او سخنان بهتر و غنی‌تری رد و بدل کنیم؛ و بنابراین، در آن روز، تمام غم و اندوه به نحوی مفید خواهد بود. فصل بیستم فرقه من به کارخانه رفته‌ام. آنقدر احساس گم‌گشتگی کردم که انگار بعد از خوابی افسانه‌ای و طولانی، به آنجا منتقل شده‌ام. چهره‌های جدید زیادی آنجا هستند. اهمیت کارخانه سه برابر یا چهار برابر شده است؛ شهری پر از ساختمان‌های سست و بی‌دوام به آن اضافه شده است.

آقای میلواک با افتخار به من گفت: «آنها هفت تای دیگر مثل این را در عرض سه ماه ساخته‌اند!» مدیر حالا یکی دیگر از برادرزاده‌های جوان آقایان گوزلان است. او در پاریس زندگی می‌سالن آرایشگاه در تهران کرد و روز بسیج عمومی برگشت. آقای گوزلان پیر مراقب همه چیز است. یک ماه فرصت دارم منتظر بمانم. مثل همه، آرام آرام منتظر می‌مانم. خانه‌های پایین شهر پر از آدم‌های غایب است. وقتی واردشان می‌شوی، با تو درباره آخرین نامه حرف می‌زنند و همیشه همان فکرهای بزرگ و بی‌حاصل را درباره جنگ می‌کنند.

در خیابان من دوازده خانه سالن آرایش و زیبایی سالن آرایش و زیبایی هست که مردم دیگر منتظر چیزی نیستند و چیزی برای گفتن ندارند، مثل مادام مارکاسن. در بعضی دیگر، شاید کسی که ناپدید شده برگردد؛ و آنها با نوعی امید که فقط به پوچی و سکوت متکی است، در آنها رفت و آمد می‌کنند. زنانی هستند که زندگی خود را دوباره در نوعی بدبختی شاد آغاز کرده‌اند. جاهای نزدیک آنها را مردگان یا زندگان پر کرده‌اند.

خیابان‌های اصلی تغییر نکرده‌اند، حتی میدان‌ها، به جز آن یکی که با مجموعه‌ای از کلبه‌ها پوشیده شده است. زندگی در آنها به همان شلوغی همیشگی است، با رنگ‌های روشن‌تر و سرگرم‌کننده‌تر. بسیاری از مردان جوان، ثروتمند یا بانفوذ، دوران جنگ خود را در دفاتر انبار، صرافی، کنترل مواد غذایی، ثبت نام، اداره حقوق و دستمزد و سایر اداراتی که نامشان را نمی‌توان به خاطر آورد.

کشیشان در دو بیمارستان ازدحام کرده‌اند؛ از چهره‌های خدمتکاران، پیک‌های دوچرخه‌سوار، دربانان و باربرها می‌توان اصالت آنها را خواند. من خودم هرگز کشیشی را در خطوط مقدم ندیده‌ام که لباس سرباز معمولی جنگجو، لباس کسانی را که گروه‌های خستگی را تشکیل می‌دهند و همچنین علیه بدبختی کامل می‌جنگند، بپوشد! فکرم به سمت چیزی می‌رود که مردی که زمانی در میان کاه‌های اصطبل کنارم بود به من گفت: «چرا دیگر عدالتی وجود ندارد؟» با اندک دانسته‌ها و دیده‌ها و دیده‌هایم، می‌توانم بگویم که همزمان با جنگ، چه هجوم عظیمی علیه برابری زندگان به پا سالن زیبایی در تهران شد. و اگر آن بی‌عدالتی که قهرمانی دیگران را به تقلب تبدیل می‌کرد، آشکارا گسترش نیافته است.

به این دلیل است که جنگ بیش از حد طول کشیده و رسوایی آنقدر آشکار شده که مجبور شده‌اند به آن رسیدگی کنند. به نظر می‌رسد که تنها از طریق ترس است که آنها با تصمیم‌گیری‌های بسیار، به این نتیجه رسیده‌اند. * * * * * * به مغازه فونتان می‌روم. کریلون هم با من است – وقتی از مغازه‌اش بیرون آمدم او را از کمد شیشه‌ای کوچکش برداشتم. برایش سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود که به کارش ادامه دهد؛ خیلی پیر شده و هیکلش که با چنان قدرتی به هم چسبیده، از روماتیسم ترک می‌خورد.

سالن زیبایی در جنت آباد شمالی کریلون ناله می‌کند و در کشمکش تن به تن با دردهایی که او را فرا گرفته انواع سالن زیبایی رنگ مو و مراقبت از مو بود، چنان خم می‌شود که فکر می‌کنم پیشانی‌اش به میز مرمری برخورد خواهد سالن آرایشگاه در تهران کرد.

جنت آباد شمالی

او با جزئیات از کسب و کار کوچکش که به خوبی پیش نمی‌رود برایم می‌گوید، و اینکه چگونه تصاویر مبهمی از آینده‌ی خالی و تهیِ در انتظارش دارد – که ناگهان گروهبانی با سبیل‌های بور و عینک وارد می‌شود. این شخصیت که یقه‌اش به جای شماره، رعد و برق‌های سفید را نشان می‌دهد، [۱]، می‌آید و نزدیک ما می‌نشیند. او یک شراب پورت سفارش می‌دهد و ویکتورین با لبخند آن را سرو می‌کند. او مانند طبیعت، به طور تصادفی و نامشخص به همه مردان لبخند می‌زند.

تازه وارد کلاهش را برمی‌دارد، به پنجره‌ها نگاه می‌کند و خمیازه می‌کشد. می‌گوید: «حوصله‌ام سر رفته.» او نزدیک‌تر می‌آید و آزادانه صحبت‌هایش را با ما در میان می‌گذارد. او با وقار و متانتِ پرشور و راحت، از آدم‌ها و چیزها گپ می‌زند.

او در شهرداری کار می‌کند و رازهای زیادی می‌داند که ما را با آنها آشنا می‌کند. او به چند نفر که پشت میزی در گوشه‌ای که مخصوص تاجران است، نشسته بودند، اشاره می‌کند. می‌گوید: «بقال و آهن‌فروش، دو نفرند که می‌دانند چطور باید این کار را انجام دهند! در آغاز جنگ، به دلیل شرایط، بحران تجاری رخ داد و آنها مجبور شدند مثل بقیه، کمربندهایشان را سفت کنند. سپس انتقام گرفتند و طمعه‌ها را جمع کردند و اجناس را احتکار کردند و احتکار کردند و هنوز هم در حال انتقام گرفتن هستند.

سالن زیبایی در جنت آباد شمالی باید موجودی کالاهایی را که در انبارهایشان روی آنها نشسته‌اند، ببینید و منتظر افزایش قیمتی باشید که روزنامه‌ها پیش‌بینی می‌کنند! آنها یک بهانه دارند، درست بهترین سالن زیبایی در تهران است – بهانه‌های دیگری هم دارند، آدم‌های بزرگتری که بدترند. آه، می‌توان گفت که تاجران در طول جنگ، تصور غنی‌ای از میهن‌پرستی خود ارائه داده‌اند!» مرد جوان زیبا، در حالی که پاشنه‌هایش را به هم چسبانده و روی زمین قرار داده و بازوهایش را سفت روی میز گذاشته، خود را تا آخرین حد ممکن به عقب می‌کشد و دهانش را با تمام قدرت و برای مدت طولانی باز می‌کند.